بریده‌هایی از کتاب راهبری زندگی با شهود درونی؛ متعادل‌کردن زمین و آسمان

هر چه انسان دیدگاه غیرخودخواهانه‌تری داشته باشد ارزش فردی او بالاتر است.

می‌توانید تفاوت بین یک تصمیم از سوی خویشتن حقیقی و یک تصمیم از سوی ایگو را در بدن خود احساس کنید. به نظر می‌رسد که تصمیم ایگو از سرتان می‌آید، در حالی‌که تصمیم خویشتن حقیقی از قلب یا دلتان

ما در عشق رمانتیک، تمام طلای خود را برای مدت کوتاهی به یک شخص دیگر نسبت می‌دهیم و البته که این فرافکنی نمی‌تواند تداوم یابد. شادی و زیبایی غیر قابل وصفی که در اولین عاشقی تجربه می‌کنیم به سرعت کم‌رنگ شده و اغلب ما را ناامید بر جای می‌گذارد و ما به جای اینکه بفهمیم که مشکل پیش‌آمده ناشی از فرافکنی خود ماست، فرد دیگر را سرزنش می‌کنیم.

بسیاری از تجارب روانی که ابتدا ترسناک به نظر می‌رسند، در واقع سپرهایی از جانب فضل الهی هستند.

دقیقاً به اندازه‌ای زخمی‌شدم، تا تجربه‌ای عمیق از جهان درونی را آغاز کنم، اما نه آن‌قدر زخمی که زندگی‌ام به پایان برسد.

زمانی دکتر یونگ گفت که در واقع دو مشکل در روان‌درمانی وجود دارد؛ مشکل بیست‌ویک ساله و مشکل چهل‌وپنج ساله، صرف‌نظر از سن تقویمی بیمار. مشکل بیست‌ویک ساله مربوط به وارد شدن به زندگی است، در حالی‌که مشکل چهل‌وپنج ساله این است که چگونه دوباره از زندگی خارج شود.

بالاترین شکل عبادت صرفاً شاد بودن است.

همه چیز زیبا بود، همه چیز همان‌گونه بود که باید باشد و بهشت از هر مکان و زمان جغرافیایی آزاد گشته بود. خوشحالی به شیوه‌هایی غیرمنتظره نزد ما می‌آید. این لحظه به من یادآوری کرد که اگر نتوانیم بهشت را همین جا و همین لحظه بیابیم، آن را در هیچ جای دیگر نخواهیم یافت

فروید گفت که شخصیت انسان چیزی جز ایگو نیست و ناخودآگاه اساساً انبوهی از ضایعات باقی‌مانده از تعارضاتی است که فرد با والدین و جامعۀ اطراف خود داشته است.

انزوا یک لذت و یک رابطه‌ای گرم و شاد است، اما بودن در کنار افراد دیگر وقتی که رابطۀ حقیقی با آن‌ها نداریم یک رنج تمام تولید می‌کند.

تجربۀ بهشت در تمامیت جوانی حق طبیعی ماست و در واقع یک نعمت است، اما دیدن دوبارۀ آن جهان طلایی در بزرگسالی چیزی است که باید آن را بدست آوریم و برایش زحمت بکشیم. این کار مستلزم کار درونی و تعهد است،

صبح آن روز سرنوشت‌ساز، من صرفاً یک کودک سر به هوا بودم و تا نیمه‌های شب به یک پیرمرد، در بدن یک کودک تبدیل شده بودم.

وقتی از دکتر یونگ پرسیدند: معنای زندگی انسان چیست؟ پاسخ داد تعیین دوبارۀ مرکز ثقل شخصیت از ایگو به خویشتن حقیقی.

هرگز آن مرد جوان بیست و چند ساله را فراموش نمی‌کنم که گفت نمی‌تواند نقاشی بکشد و این تمرین به نظر او احمقانه است. برایش توضیح دادم که لازم نیست یک اثر هنری خلق کند و بهتر است هر آنچه والدین و معلمانش در مورد استعداد هنری‌اش به او گفته‌اند فراموش کند و فقط به لذت بردن از نقاشی فکر کند. تأکید کردم که این تمرین را بدون هیچ توقع یا قضاوتی در مورد محصول نهایی انجام دهد، او با اکراه پذیرفت. وقتی که هفتۀ بعد به دفترم آمد، یک نقاشی از چهرۀ خودش را همراه داشت که ترسیم آن یکی از سخت‌ترین چیزها در این دنیاست. ما در مورد تجربه‌اش هنگام ترسیم چهره‌اش صحبت کردیم و معلوم شد که این کار برایش خیلی لذت‌بخش بوده، او را به ادامۀ این کار تشویق کردم و در مدت چند هفته بوم نقاشی و رنگ روغن خرید و از این اشتیاق جدید به هنر، در پوست خود نمی‌گنجید و من هم از این بابت ذوق می‌کردم و سؤالاتی از او می‌پرسیدم. جلسۀ ششم تحلیل به دفتر نیامد. سعی کردم با او تماس بگیرم، اما قطع بود. دیگر هرگز تماس نگرفت و چند سال بعد وقتی از کنار یک گالری هنری عبور می‌کردم، آثارش را شناختم. او یک نقاش چهرۀ موفق شده بود! چیزی در درون آن مرد جوان فوران کرده بود که بسیار قدرتمند بود، چیزی که در واقع در تمام مدت آنجا بود، اما خاموش.

موسیقی به طرز عجیبی آزاد و از جنس روح است

برایم جالب بود وقتی که فهمیدم واژۀ «ابله»، هیچ ربطی به سطح هوش ندارد؛ این واژه ریشه‌ای یونانی دارد و به معنای «بیرون بودن از قواعد زمان خود» است.

برخی از ما باید سرمان به سنگ بخورد که البته در مورد من پایم بود، تا مجبور به درک جهان طلایی شویم.

آموختم که وقتی یک بیمار نزد من می‌آید و می‌پرسد چه باید بکنم؛ پاسخ دهم نمی‌دانم، ما باید با رؤیاهایی که از درونت می‌آیند مشورت کنیم، چون به یقین پاسخ در خود توست و از من نمی‌آید.

از آغاز دنیا؛ بشر با این معما روبرو بوده است که چگونه تقدیر و ارادۀ آزاد را با هم میزان کند.

شغل و رسالت یکی نیستند. تقریباً تمام افراد عصر مدرن نیاز دارند تا شغلی برای خود دست و پا کنند، اما رسالت شامل یک فراخوان شدن یا یک کشیده شدن است. شاید ما یک شغل را انتخاب کنیم، اما این رسالت هست که ما را انتخاب می‌کند و به سمت خود می‌کشاند.