بریده‌هایی از کتاب چهل قانون عشق (ملت عشق)

«می‌دونی مشکل توچیه؟ از بس زندگی رو جدی گرفتی روحت پیر شده.»

«همه چیز توی زمان خودش اتفاق می‌افته.»

نصیحت همه پیغمبران همین بوده است: انسانی را پیدا کن که آینهٔ تو باشد.

بهشت و جهنم را فقط در آن دنیا جست و جو نکنید. هرگاه بتوانیم یک نفر را بدون حساب و کتاب دوست داشته باشیم، آن زمان در بهشت‌ایم و هرگاه با کسی منازعه کنیم و دچار حسد و کینه و نفرت شویم آن زمان در جهنم سقوط کرده‌ایم.

اگر کسی در مورد تو سخن بدی گوید، چهل شبانه‌روز درباره او نیک بگو. در پایان چهل روز خواهی دید که همه چیز تغییر می‌کند.

سنجیدن ایمان و اعتقاد وظیفه خداست نه بندهٔ خدا.»

«هرچقدر هم دیگران خلاف این را بگویند، عشق تنها یک حس خوشایند نیست که همچون بادی سر برآورد و برود.»

زندگی اسباب‌بازی رنگارنگی است که به امانت به ما داده شده است. بعضی‌ها آن‌قدر آن را جدی می‌گیرند که به‌خاطرش ناراحت می‌شوند و غصه می‌خورند.

«صبر کن، نرو، بمان.»

«عشق جوهر وجود زندگی است. همان‌طور که مولانا به ما یادآوری کرده، عشق روزی به سراغ همه خواهد رفت، حتی آنان که از آن دوری می‌کنند.»

خداوند ما را با هر کدام از نقص‌هایمان امتحان می‌کند، چون هدف از خلق بشریت کمال است.

فقط کم مانده از آسمان سنگ ببارد که آن هم انشاالله بزودی اتفاق می‌افتاد.

برای آن‌که به حق نزدیک شوید باید قلبی به نرمی مخمل داشته باشید. و البته هر انسانی سرانجام نرم شدن را یاد می‌گیرد. بعضی‌ها وقتی دچار تصادف می‌شوند، بعضی‌ها وقتی به بیماری مهلکی دچار می‌شوند و بعضی‌ها وقتی درد جدایی را می‌چشند. همه‌مان فرصتی به‌دست می‌آوریم تا قساوت قلبمان را نرم کنیم. اما فقط بعضی‌ها هستند که به دنبال حکمت آن می‌گردند و دلشان را نرم می‌کنند و بعضی‌ها هم متاسفانه سنگدل‌تر می‌شوند.»

مادرم همیشه می‌گفت: «در جای خوبی به دنیا آمدی اما در زمانی اشتباه.»

«می‌دونی مشکل توچیه؟ از بس زندگی رو جدی گرفتی روحت پیر شده.»

«شریعت مثل شمعی است که همه جا را روشن می‌کند. نباید فراموش کرد که شمع تنها راه را در تاریکی نشان ما می‌دهد. و اگر هدف اصلی فراموش شود و انسان شریعت را هدف بپندارد، در آن صورت شمع چه فایده دارد؟»

زن امروزی مردی رو انتخاب می‌کنه که بدونه پدر نمونه و شوهر قابل اطمینانی از آب در میاد. عشق حس خوشایند و زودگذریه که مثل باد میاد و می‌ره.»

-«هیچ کدام از ما از سرنوشتمان خبر نداریم. فکر کردن به آخر راه کار بیهوده‌ای است. تو باید اول به فکر قدم اولی باشی که می‌خواهی برداری. بقیه‌اش خود به خود درست می‌شود.»

سنجیدن ایمان و اعتقاد وظیفه خداست نه بندهٔ خدا.»

عشق و محبت بی‌پایانی در وجودش بود اما کسی نبود که آن همه عشق را بتواند نثارش کند.

در جستجوی زندگی‌ای هستم که ارزش زیستن داشته باشد، همین‌طور دانشی که ارزش دانستن داشته باشد.

نمی‌دانم به خاطر باد خنک عصر گاهی بود یا بال زدن یک فرشته. اما هر چه بود هوای دل‌انگیزی بود.

عشق تنها یک حس خوشایند نیست که همچون بادی سر برآورد و برود.

هر گناهی جزایی دارد، شراب‌خوار را شلاق می‌زنند. زنا کار را سنگسار می‌کنند. کلاهبرداری کردن، مال یتیمی را خوردن، دزدی کردن، چشم‌چرانی کردن، خلاصه هر گناهی مجازاتی دارد، اما هیچ کس به تاوان و مجازات غیبت اهمیت نمی‌دهد. حرف ناحق، تهمت زدن و متهم کردن دیگران گناه بزرگی است. مگر مردم این‌ها را نمی‌دانند؟

آدم‌ها دوست دارند، آنچه را که درک نمی‌کنند نپذیرند.

مردم این جا به غریبه اعتماد نمی‌کنند به درویش می‌گویند: «گم شو، از این جا برو، هیچ کس تو رانمی شناسد.» درویش با خونسردی جواب می‌دهد: «خودم که خودم را می‌شناسم. مطمئن باشید اگر شما مرا می‌شناختید و من خودم را نمی شناختم، خیلی بدتر می‌شد.» چه اهمیتی دارد مردم قونیه مرا نشناسند. من که خودم را می‌شناسم. هرکس نفسش را بشناسد، خداوند را هم شناخته است.

«از حلال و حرام حرف می‌زنی، بعضی از آدم‌ها از ترس جهنم و شوق بهشت ایمان می‌آورند، که اگر نیاورند بهتر است. چه کسی را گول می‌زنند؟ حتی حساب نمازهایی که می‌خوانند، دارند. ما مدام نماز می‌خوانیم و پیوسته در آرامشیم. زهد و عبادت ظاهری آن‌ها به چه کاری می‌آید؟ اگر با من بود، یک سطل آب برمی‌داشتم و آتش جهنم را خاموش می‌کردم و بهشت را به آتش می‌کشیدم تا فقط عشق باقی بماند.»

نگران مکر و دسیسهٔ دشمن نباش. اگر کسی برای تو دامی گسترده باشد و بخواهد ضرری به تو برساند، خداوند هم بر سر راه آن‌ها دام پهن می‌کند.

آینه‌ات دانی چرا غَمّاز نیست؟ زان‌که زنگار از رُخَش ممتاز نیست مولانا

برکه وقتی با سنگی روبرو شود، دیگر آن برکهٔ سابق نمی‌تواند باشد.