بریده‌هایی از کتاب به همه بگو دوستت دارم

جان َم به لب َم رسیده تنها یک رویا بود! تو هرگز به لب َم نمی‌رسی!

کسی که عاشق است با پا نه با قلب می‌آید که پاها نه برای ماندن بلکه برای رفتن، آفریده شده‌اند!

قهرها بهانه است کسی که دوستت دارد برای ماندن در بین هزاران نقطه‌ی سیاه شب حتی اگر یک نقطه‌ی سپید بیابد دلیل َش می‌کند برای بودن

گاهی برای تا ابد ماندن باید برای همیشه رفت! که هیچ پروانه‌ای با در پیله ماندن، پروانه نمی‌شود!

بلندتر کمی بلندتر بخند! انگار نمی‌شنوند آنان که می‌گویند شکفتن گل، که صدا ندارد!

شاید شعله های آتشی که آدمی در آن افتاده گاهی به نگاهی، جایی به سلامی، خاموش شود! آری هم نفس همیشه که آتش با آب، خاموش نمی‌شود!

دو قلب دارم ! یکی در طرف چپ و دیگری در طرف راست آغوش َت را تنگ تر کن ... من این تن دو قلب را دوست دارم!

زمینی که در آن تنها واقعیت زندگی مرگ است!

هر راهی که راه نیست!

من ... به غیر از تو فیل‌های زیادی را هم دیده‌ام که پرواز می‌کنند در این، خواب‌های شبانگاهی!

مهم نیست که دیگر هیچ چیز برای َت مهم نیست! مهم من َم که دیگر تو برای َم مهم نیست!

بالا می‌روم ... بالا می‌روم ... بالا ... تا رسیدن به پشت درب‌های سقوط کسی انگار پله های زندگی‌ام را سر و ته کرده است!

به همه بگو دوستَت دارم دروغ که کنتور نمی‌اندازد

این گوشه آن گوشه چهار گوشه را نگاه می‌کنی نیست کسی که باید باشد اینجا آنجا همه جا را نگاه می‌کنی نیست کسی که باید باشد راست َش را بگو امروز در شلوغ ترین خلوت َت چند بار به خودت گفته‌ای بی تو زادروزم سالروز مرگ است!

قهرها بهانه است کسی که دوستت دارد برای ماندن در بین هزاران نقطه‌ی سیاه شب حتی اگر یک نقطه‌ی سپید بیابد دلیل َش می‌کند برای بودن و کسی که می‌خواهد برود در سپیدی روز حتی اگر نقطه‌ای سیاه هم نیابد با انگشت َش به گوشه‌ای اشاره می‌کند که انگار نقطه‌ای سیاه یافته است! کسی که رفتنی است بگذار برود رودخانه اگر عاشق دریا بود عشق َش را به چاه فاضلاب نمی‌داد!

بالا می‌روم ... بالا می‌روم ... بالا ... تا رسیدن به پشت درب‌های سقوط کسی انگار پله های زندگی‌ام را سر و ته کرده است!

نیلوفر، جایزه ایستادگی مرداب بود!

اینجا ... نقطه‌ای ست در انتهای خط خاکی که خدا بدآن زمین می‌گوید! زمین زمینی که در آن تنها واقعیت زندگی مرگ است! و عشق تنها حقیقتی، که حقیقت ندارد!

مشغول ِ هر کاری که باشم خاطره‌ها که هجوم می‌آورند بی اختیار از حرکت باز می‌مانم و تمام وجودم بی صدا می‌شود نه اینکه لال می‌شوم ... نه ... من فقط در آن لحظه به احترام دل مُرده‌ام، سکوت می‌کنم!

به هر آنجا که قدم می‌گذاری نمکزار می‌شود! انگار تکه‌های دلی که به زیر پای َت چسبیده هنوز هم، برای تو شور می‌زنند!