بریده‌هایی از کتاب نگهبان غار؛ قصه‌ی حیوانات در قرآن کریم

قبول داریم که صدای ما کلاغ‌ها به زیبایی صدای بلبل نیست؛ ولی مردم نباید صدای ما را نحس بدانند. نحس بودن نتیجه فکر و عملکرد آدم‌هاست.

در میان مخلوقات خدا هیچ موجودی مانند انسان نیست که خود را بفریبد.

لحظه به شهادت رسیدن همیشه زیباست.

من موریانه‌ام، من با خوردن چوب عصای سلیمان و فرو افتادن پیکر بی‌جان او ثابت کردم که جن‌ّ علم غیب ندارد.

لحظهٔ حساسی در زندگی‌ات پیش خواهد آمد که تو باید در آن لحظه عزت و شرافت را انتخاب کنی.

چرا مردم، در این عالم، پاکی و بی‌گناهی را به قربانگاه می‌برند؟

در مورد ابرهه فهمیدم که او ظالم قدرتمندی است و درعین‌حال، سرکش و شورشگر احمقی است. دو عنصر سرکش بودن و حماقت کافی است که هرکدام به‌تنهایی، صاحب خود را نابود کند.

سه‌چهارم از عشق خود را تقدیم خداوند می‌کنیم. ما کبوتران به هوا و آسمان نیز عشق می‌ورزیم. آسمان محل پرواز ما و نغمه‌های آسمانی است. نیمی از یک‌چهارم باقی عشق خود را تقدیم آسمان می‌کنیم. ما انسان را دوست داریم و بدون هیچ دردسری خود را وسیله تغذیهٔ او قرار می‌دهیم. یک‌چهارم دیگر باقی‌ماندهٔ عشقمان را تقدیم انسان می‌کنیم. آنچه از عشقمان باقی می‌ماند، تقدیم کبوتر ماده و معشوق زمینی خود می‌کنیم؛ و این یک شانزدهم از کل عشق ماست.

تو اگر دست خود را به سوی من دراز کنی تا مرا بکشی، من دستم را برای کشتن تو به سویت دراز نمی‌کنم. زیرا من از خداوند، پروردگار جهانیان می‌ترسم.

در دورانی که ما در حیاط خانه ابراهیم خلیل زندگی می‌کردیم، چیزهای زیادی از او آموختیم. او خیلی نماز می‌خواند، خیلی برای مردم دعا می‌کرد و زیاد فکر می‌کرد.