بریده‌هایی از کتاب سیمای زنی در میان جمع

او فقط یک جمله‌پرداز بود، همین و بس. باز هم تکرار می‌کنم، بچه بدی نبود، نه، بلکه دچار عقده خود برتربینی بود، که ما ریشه‌اش را می‌دانستیم از کجا ناشی می‌شود»

«هرچه طبیعت فرد حساس‌تر باشد و ضربه به اساسی‌ترین قسمت وجودش وارد شده باشد، به همان نسبت هم رنج او افزون‌تر است.»

«درجه حساسیت هر فرد نسبت به درد فرق می‌کند، مخصوصا وقتی که به درد جسمی درد روحی هم اضافه شود. وجود این دو درد پدیدآورنده درد ذهنی خواهد شد.»

آن‌چه او را به طرف این دو می‌کشانید نفس بازی بود. روح یک قمارباز در وجودش خانه کرده بود،

حقیقت این بود که مد روز در آن دوره کسب قدرت بود و او هم کسی بود که برای آن ساخته شده بود بدون آن‌که واقعا تشنه آن باشد؛ زیرا به همان اندازه که حریص در جمع‌آوری پول نبود به همان اندازه هم حریص در کسب قدرت نبود.

آن‌چه در او افسونم می‌کرد این بود که چطور این دهاتی درشت‌هیکل دیرآشنا با کله کارگری‌اش تبدیل به یک آقای تمام عیار شده بود، همچنان درشت‌هیکل و همچنان دیرآشنا باقی مانده بود.

اگر دلتان می‌خواهد می‌توانید عمل آن‌ها را اقدامی سمبولیک بنامید با حرف لامی که هرچه دلتان می‌خواهد آن را بکشید و تکرار کنید...

اظهارات شهود و مطلعین این‌طور برمی‌آید که لنی چیزی از دنیایی که در آن زندگی می‌کند سر درنمی‌آورد و احتمالاً هرگز هم سر در نخواهد آورد. او نمی‌فهمد که چرا آن‌قدر دور وری‌هایش با او دشمن‌اند و بی‌گذشتی و کینه‌توزی آن‌ها به چه دلیل است.

او سی و دو سال تمام، البته با چند تا قطع و وصل، به امر عجیب و غریبی اشتغال داشت که در عرف متداول و مرسوم به آن «کار» می‌گویند