بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

به من تنگ کرده جهان جای را از این بیشه بیرون کشم پای را

تازه دوران جوانی من است که جهانی خصم جانی من است

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

آدم کم تجربه ظاهر پرست ز آفت و شر زمان هرگز نرست

سالها بگذشت و در بندم اسیر کو مرا یک یاوری ، کو دستگیر ؟ می کشد هر لحظه ام در بند سخت او چه خواهد از من برگشته بخت ؟

قصه ام عشاق را دلخون کند عاقبت ، خواننده را مجنون کند

کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟

قصه ام عشاق را دلخون کند عاقبت ، خواننده را مجنون کند

و به رنج ناروای خلق هر لحظه می افزاید.

من ندانم با که گویم شرح درد

این چنین هرشادی و غم بگذرد جمله بگذشتند ، این هم بگذرد خواه آسان بگذرانم ، خواه سخت بگذرد هم عمر این شوریده بخت

کس نخوانده ست ایچ آثار مرا نه شنیده ست ایچ گفتار مرا اولین بار است اینک ، کانجمن ای می خواند از اندوه من شرح عشق و شرح نکامی و درد قصه ی رنگ پریده ، خون سرد من از این دو نان شهرستان نیم خاطر پر درد کوهستانیم کز بدی بخت ،‌در شهر شما روزگاری رفت و هستم مبتلا هر سری با عالم خاصی خوش است هر که را یک چیز خوب و دلکش است

در شگفتم ! من و تو که هستیم ؟ وز کدامین خم کهنه مستیم ؟ ای بسا قید ها که شکستیم باز از قید وهمی نرستیم

کس نچیند گلی که نبوید عشق بی حظ و حاصل خیالی ست

من به بازار کالافروشان داده ام هر چه را ، در برابر شادی روز گمگشته ای را

مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده رفته تا آنسوی این بیداد خانه باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه. نوبت روز گشایش را در پی چاره بمانده.

عشق خوش ظاهر مرا در غم کشید ناگهان دیدم خطا کردم ،‌خطا

عشق ، کاول صورتی نیکوی داشت بس بدی ها عاقبت در خوی داشت

عمری به کدورت و الم رفت تا باقی عمر چون سپارم

پس نشاید دوستی با خلق کرد