بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

دیدی آخر عشق با جانم چه کرد ؟

سالها بگذشت و در بندم اسیر کو مرا یک یاوری ، کو دستگیر ؟ می کشد هر لحظه ام در بند سخت او چه خواهد از من برگشته بخت ؟

قصه ام عشاق را دلخون کند عاقبت ، خواننده را مجنون کند

کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟

قصه ام عشاق را دلخون کند عاقبت ، خواننده را مجنون کند

و به رنج ناروای خلق هر لحظه می افزاید.

من ندانم با که گویم شرح درد

این چنین هرشادی و غم بگذرد جمله بگذشتند ، این هم بگذرد خواه آسان بگذرانم ، خواه سخت بگذرد هم عمر این شوریده بخت

کس نخوانده ست ایچ آثار مرا نه شنیده ست ایچ گفتار مرا اولین بار است اینک ، کانجمن ای می خواند از اندوه من شرح عشق و شرح نکامی و درد قصه ی رنگ پریده ، خون سرد من از این دو نان شهرستان نیم خاطر پر درد کوهستانیم کز بدی بخت ،‌در شهر شما روزگاری رفت و هستم مبتلا هر سری با عالم خاصی خوش است هر که را یک چیز خوب و دلکش است

در شگفتم ! من و تو که هستیم ؟ وز کدامین خم کهنه مستیم ؟ ای بسا قید ها که شکستیم باز از قید وهمی نرستیم

کس نچیند گلی که نبوید عشق بی حظ و حاصل خیالی ست

من به بازار کالافروشان داده ام هر چه را ، در برابر شادی روز گمگشته ای را

مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده رفته تا آنسوی این بیداد خانه باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه. نوبت روز گشایش را در پی چاره بمانده.

عشق خوش ظاهر مرا در غم کشید ناگهان دیدم خطا کردم ،‌خطا

عشق ، کاول صورتی نیکوی داشت بس بدی ها عاقبت در خوی داشت

عمری به کدورت و الم رفت تا باقی عمر چون سپارم

پس نشاید دوستی با خلق کرد

عشق ، کاول صورتی نیکوی داشت بس بدی ها عاقبت در خوی داشت

به رویم پنجره ت را باز بگذار به دل دارم دمی با تو بمانم به دل دارم برای تو بخوانم.

آه! می گویند چون بگذشت روزی بگذرد هر چیز با آن روز.