بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

آی نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟

به رویم پنجره ت را باز بگذار

آن که نشناخت قدر وقت درست زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟

خانه ی من ،‌جنگل من ، کو، کجاست ؟

من از این دو نان شهرستان نیم خاطر پر درد کوهستانیم

تو دروغی ، دروغی دلاویز تو غمی ، یک غم سخت زیبا

هر سری با عالم خاصی خوش است هر که را یک چیز خوب و دلکش است

گه خفتن است همه آرزوی محال شما به خواب است و در خواب گردد رو

یکی مشت مخلوق حیله گرند همه چاپلوسان خیره سرند

شد بهار تو با تو پدیدار نوگل من ! گلی ، گرچه پنهان در بن شاخه ی خارزاری عاشق تو ، تو را بازیابد سازد از عشق تو بی قراری

خیزد اینک در این ره ، که ما را خبر از رفتگان نیست در دست

بازگو ! این چه غوغا ، چه راز است ؟

من خوشم با زندگی کوهیان چون که عادت دارم از صفلی بدان به به از آنجا که مأوای من است وز سراسر مردم شهر ایمن است اندر او نه شوکتی ،‌ نه زینتی نه تقید ،‌نه فریب و حیلتی

به تنگنای نیمه شب که خفته روزگار پیر چنان جهان که در تعب کوبد سر کوبد پا.

کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟

مبتلا را چیست چاره جز رضا

از کشمکش زمانه رسته

آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید! یک نفر در آب دارد می سپارد جان. یک نفر دارد که دست و پای دایم می زند روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید. آن زمان که مست هستید از خیال دست یاییدن به دشمن آن زمان که پیش خود بی هوده پندارید که گرفت استید دست ناتوانی را تا توانایی بهتر را پدید آرید. آن زمانی که تنگ می بندید بر کمر هاتان کمر بند در چه هنگامی بگویم من؟ یک نفر در آب دارد می کند بی هوده جان، قربان! آی آدم ها که بر ساحل بساط دلگشا دارید! نان به سفره، جامه تان بر تن؛ یک نفر در آب می خواند شما را. موج سنگین را به دست خسته می کوبد باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده سایه هاتان را ز راه دور دیده.

یک شبی تنها بدم در کوهسار سر به زانوی تفکر برده پیش محو گشته در پریشانی خویش زار می نالیدم از خامی خود

من ندانم چیست در عالم نهان که مرا هرلحظه ای دارد زیان آخر این عالم همان ویرانه است که شما را مأمن است و خانه است پس چرا آرد شما را خرمی بهر من آرد همیشه مؤتمی ؟