بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

نوش عشرت نیست وحشی در جهان بی نیش غم آرزوی نوش اگر داری منال از زخم نیش

ترک ما کردی برو همصحبت اغیار باش یار ما چون نیستی با هر که خواهی یار باش

عشق می‌فرمایدم مستغنی از دیدار باش چند گه با یار بودی، چند گه بی یار باش شوق می‌گوید که آسان نیست بی او زیستن صبر می‌گوید که باکی نیست گو دشوار باش

روی در روی و نگه بر نگه و چشم به چشم حرف ما و تو چه محتاج زبانست امروز

آن زلف مکن شانه که زنجیر دل ماست بر هم مزن آن سلسله را شانه نگه دار

دل و طبع خویش را گو که شوند نرم خوتر که دلم بهانه جو شد من از و بهانه جوتر

میان ما و تو ناز و نیاز بر طرف است به خود تو نیز بده بعد از این قرار دگر خبر دهید به صیاد ما که ما رفتیم به فکر صید دگر باشد و شکار دگر خموش وحشی از انکار عشق او کاین حرف حکایتیست که گفتی هزار بار دگر

من بودم و دل بود و کناری و فراغی این عشق کجا بود که ناگه به میان جست

یار ساقی شد و سد توبه به یک حیله شکست حیله انگیزی آن عهد شکن بسیار است

آفت صبر و دل و آشوب دین من کجاست

آرزو بخش دل اندوهگین من کجاست

دورم از خاک در یار و ، به مردن نزدیک

به آه و نالهٔ شبها اسیرم کرد و فارغ شد چرا با تیره روز خود کسی اینها کند یا رب

بود آهو که صیادش به یک تیر افکند در خون دلی را صید کردن کوشش بسیار می‌خواهد

دلی دارم که هر چندش بیازاری نیازارد نه دل سنگست پنداری که آزردن نمی‌داند

نباشد بی وفا گل بلکه مرغی بی وفا باشد که چون گل را نماند خوبی رخسار بگریزد

دل اگر دیوانه شد دارالشفای صبر هست می‌کنم یک هفته‌اش زنجیر و عاقل می‌شود

من صید دیگری نشوم وحشی توام اما تو هم برون مرو از صیدگاه خود

آنهمه لاف وفا آخر همین مقدار بود

ماه من گفتم که با من مهربان باشد ، نبود مرهم جان من آزرده جان باشد ، نبود