بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

رو که ما را به تو من بعد نه صلح است و نه جنگ

پروانه محو کرد در آتش وجود خویش یعنی که اتحاد بود انتهای عشق

پروانه محو کرد در آتش وجود خویش یعنی که اتحاد بود انتهای عشق

ناز بر من کن که نازت می‌کشم تا زنده‌ام

که دلم بهانه جو شد من از و بهانه جوتر

به عالمی که منم منتهای غصه مپرس که قطع مدت و طی زمان نمی‌باشد

طایر فطرتم بلند پر است

شها داد از ناکسان زمانه

شها داد از ناکسان زمانه

گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله ز بسکه بی تو خورم خون دل پیاله پیاله

ای تازه گل نه گرم جهان دیده‌ای نه سرد نوعی نما که کم نشود آب و رنگ تو بد نام عالمیم ز ما احتراز کن برماست حفظ جانب ناموس و ننگ تو

به وفای تو که تا روز قیامت باقیست عهد دیرین به قرار خود و سوگند قدیم

ما درخت افکن نه‌ایم آنها گروهی دیگرند با وجود سد تبر، یک شاخ بی بر نشکنیم

که هر کس را فزونتر مهر ، حسرت بیشتر دارد

دعاهای سحر گویند می‌دارد اثر آری اثر می‌دارد اما کی شب عاشق سحر دارد

از پی بهبود درد ما دوا سودی نداشت هر که شد بیمار درد عشق بهبودی نداشت بود روزی آن عنایتها که باما می‌نمود خوش نمودی داشت اما آنچنان بودی نداشت

من این کوشش که در تسخیر آن خودکام می‌کردم اگر وحشی غزالی بود او را رام می‌کردم

تو زمن پرس قدر روز وصال تشنه داند که چیست آب زلال

عشق و اساس عشق نهادند بر دوام یعنی خلل پذیر نگردد بنای عشق

به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ