بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

وحشی رمیده‌ایست که رامش کسی نساخت آهوی دشت را نتوان ساخت رام خویش

جرم است سراپای من خاک نهاد لیکن بودم به عفو او خاطر شاد ای وای اگر عفو نباشد ، ای وای فریاد اگر جرم نبخشد ، فریاد

اینجا سر بازارچهٔ لعل فروشیست مگشا سر صندوق که پر سنگ و سفالست

جانان نظری کو ز وفا داشت ندارد لطفی که از این پیش به ما داشت ندارد رحمی که به این غمزده‌اش بود نماندست لطفی که به این بی سرو پا داشت ندارد آن پادشه حسن ندانم چه خطا دید کان لطف که نسبت به گدا داشت ندارد گر یار خبردار شود از غم عاشق جوری که به این قوم روا داشت ندارد وحشی اگر از دیده رود خون عجبی نیست کان گوشهٔ چشمی که به ما داشت ندارد

عشق لیلی سخت زنجیریست مجنون آزما این کسی داند که زنجیری بود در گردنش

الاهی رخش عیشت زیر زین باد رفیقت شادی و بخت قرین باد به هر جانب که رخش عیش رانی کند عیش و نشاطت همعنانی مبادا هیچ غم از گرد راهت خدا از رنج ره دارد نگاهت

از آن تر شد به خون دیده دامانی که من دارم که با تردامنان یار است جانانی که من دارم اگر با من چنین ماند پریشان اختلاط من ازین بدتر شود حال پریشانی که من دارم ز مردم گر چه می‌پوشم خراش سینهٔ خود را ولی پیداست از چاک گریبانی که من دارم

به وفای تو که تا روز قیامت باقیست عهد دیرین به قرار خود و سوگند قدیم

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم ، غلط باختم جان در هوای او غلط کردم، غلط عمر کردم صرف او فعلی عبث کردم ، عبث ساختم جان را فدای او غلط کردم ، غلط دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم ، خطا سوختم خود را برای او غلط کردم ، غلط اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد جان که دادم در هوای او غلط کردم ، غلط همچو وحشی رفت جانم درهوایش حیف ، حیف خو گرفتم با جفای او غلط کردم ، غلط

دعاهای سحر گویند می‌دارد اثر آری اثر می‌دارد اما کی شب عاشق سحر دارد

تو منکری ولیک ، به من مهربانیت می‌بارد از ادای نگاه نهانیت

سال نو آمد غم بیهوده خوردن خوب نیست می بخور وحشی خدا داند که در آینده چیست

کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی وقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ

وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی گرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ

نبودش باور از بخت این که شیرین نشسته در برش چون باغ نسرین به دندان خواست خاییدن لبش را نه تنها لب که سیب غبغبش را ولی ترسید کز لعلش چکد خون فتد از پرده راز عشق بیرون به بوسیدن نیفزود او گزیدن

با تو اخلاصم دگر شد بسکه دیدم نقض عهد

جان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ

مدتی شد که در آزارم و می‌دانی تو به کمند تو گرفتارم و می‌دانی تو از غم عشق تو بیمارم و می‌دانی تو داغ عشق تو به جان دارم و می‌دانی تو خون دل از مژه می‌بارم و می‌دانی تو از برای تو چنین زارم و می‌دانی تو

گر ز آزردن من هست غرض مردن من مردم ، آزار مکش از پی آزردن من

هر زمان با دگری دست و گریبان باشی زان بیندیش که از کرده پشیمان باشی