بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

ترک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست جان فدایش که به خون ریختن من برخاست

می بخور وحشی خدا داند که در آینده چیست

عیب مجنون مکن ای منکر لیلی که ز دور حالتی هست که آن بر همه کس ظاهر نیست

صلاح کار در انکار عشق بینم لیک تحملی که بود پرده پوش رازم نیست

انگبین زهر هلاک تست با دوری بساز ای مگس مرگ تو در نوش است اندر نیش نیست

سوز تب فراق تو درمان پذیر نیست تا زنده‌ام چو شمع ازینم گزیر نیست هر درد را که می‌نگری هست چاره‌ای درد محبت است که درمان پذیر نیست

حال تنها گرد، تنها گرد، می‌داند که چیست

ای که می‌گویی نداری شاهدی بر درد عشق جان غم پرورد و آه سرد و روی زرد چیست آنکه می‌پرسد نشان راحت و لذت ز ما کاش پرسد اول این معنی که خواب و خورد چیست

گر زخم غمی بر جگر ریش نداریم رخساره به خون جگر آلودن ما چیست

خوش است بزم ولی پر ز خائن راز است سخن به رمز بگویم که غیر، غماز است که بر خزانهٔ این رازهای پنهان زد؟ که قفل تافته افتاده است و در باز است به اعتماد کس ای غنچه راز دل مگشای که بلبل تو به زاغ و زغن هم آواز است نه زخم ماست همین از کمان دشمن و بس که دوست نیز کمان ساز و ناوک انداز است زمان قهقههٔ کبک ، خوش دراز کشید مجال گریهٔ خونین و چنگل باز است حذر ز وحشت این آستانه کن وحشی غبار بال بر افشان که وقت پرواز است

نه زخم ماست همین از کمان دشمن و بس که دوست نیز کمان ساز و ناوک انداز است

عشق است که سر در قدم ناز نهاده حسن است که می‌گردد و جویای نیاز است

در عشق اگر بادیه‌ای چند کنی طی بینی که در این ره چه نشیب و چه فراز است

آنکه بیند همه عیبم نرسیدست آنجا که هنرها همه عیب و همه عیبی هنراست

بشتابید و به مجروح کهن مژده برید که طبیب آمد و در چارهٔ ریش جگر است

چه کنم با دل خودکام بلا دوست که او میرود بیشتر آنجا که بلا بی‌سپر است

فرصت دیدن گل آه که بسیار کمست و آرزوی دل مرغان چمن بسیار است

دلم را بود از آن پیمان گسل امید یاریها به نومیدی کشید آخر همه امیدواریها رقیبان را ز وصل خویش تا کی معتبر سازی مکن جانا که هست این موجب بی اعتباریها به اغیار از تو این گرم اختلاطیها که من دیدم عجب نبود اگر چون شمع دارم اشکباریها به سد خواری مرا کشتی وفا داری همین باشد نکردی هیچ تقصیر، از تو دارم شرمساریها شب غم کشت ما را یاد باد آن روز خوش وحشی که می‌کرد از طریق مهر ما را غمگساریها

سد لعب بلعجب شد و سد نقش بد نشست تا ریختیم با تو، بد افتاد نرد ما

من سر زنم به سنگ و تو ساغر زنی به غیر این سرزنش میانهٔ عشاق بس مرا