بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

وحشی از رهزن ایام چه اندیشه کنیم ما چه داریم که از ما نبرد یا ببرد

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او داد رسوایی من شهرت زیبایی او بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد کی سر برگ من بی سر و سامان دارد

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو

ما را به خاطر است ، ترا گر به یاد نیست

گر به ظاهر سخنش نیست، سخن بسیار است

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

سد حیف از محبت بیش از قیاس ما با بیوفای حق وفا ناشناس ما بودی به راه سیل بسی به که راه او طرح بنای عشق محبت اساس ما عیبش کنند ناگه و باشد به جای خویش گو دور دار اطلس خویش از پلاس ما ما را به دست رشک مده خود بکش به جور اینست از مروت تو التماس ما

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم ساکن کوی بت عربده‌جویی بودیم عقل و دین باخته، دیوانهٔ رویی بودیم بستهٔ سلسلهٔ سلسله مویی بودیم

تازه شد آوازهٔ خوبی ، گلستان ترا نغمه سنج نو، مبارک باد، بستان ترا

خوار می‌کن ، زار می‌کش، منتت بر جان ماست خواری ظاهر گواه عزت پنهان ماست

می‌توانم بود بی تو ، تاب تنهاییم هست

جرم است سراپای من خاک نهاد لیکن بودم به عفو او خاطر شاد ای وای اگر عفو نباشد ، ای وای فریاد اگر جرم نبخشد ، فریاد

هنوز عاشقی‌و دلرباییی نشدست هنوز زوری و زور آزماییی نشدست هنوز نیست مشخص که دل چه پیش کسیست هنوز مبحث قید و رهاییی نشدست

تو زمن پرس قدر روز وصال تشنه داند که چیست آب زلال

خواری ظاهر گواه عزت پنهان ماست

ظلم باشد اختلاط او به هر نااهل، ظلم حیف باشد بر چنان رو دیدهٔ ناپاک ، حیف

وحشی از هجر تو جان داد، تو باشی زنده زندگی بخش کسی عمر کسی جان کسی

ای که دل بردی ز دلدار من آزارش مکن آنچه او در کار من کردست در کارش مکن

چیست باز این زود رفتن یا چنین دیر آمدن بعد عمری کامدی بنشین زمانی پیش ما

مگو نتوان دوباره زندگانی که گر عشقت مدد بخشد توانی