بریده‌هایی از کتاب من می‌گویم شما بگریید

رمز قرآن از حسین آموختیم زآتش او شعله‌ها اندوختیم تار ما از زخمه‌اش لرزان هنوز تازه از تکبیر او ایمان هنوز ای صبا، ای پیک دورافتادگان اشک ما بر خاک پاک او رسان

رو در مدینه کرد که یا ایهاالرسول این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست این صید دست و پا زده در خون حسین توست

زینب آمد شام را یک‌باره ویران کرد و رفت اهل عالم را ز کار خویش حیران کرد و رفت از زمین کربلا تا کوفه و شام خراب هر کجا بنهاد پا فتحی نمایان کرد و رفت با لسان مرتضی از ماجرای نینوا خطبه‌ای جانسوز اندر کوفه عنوان کرد و رفت تا بماند دین احمد با کلام جان‌فزا عالمی را دوستدار اهل ایمان کرد و رفت فاش می‌گویم من آن بانوی عُظمای دلیر از بیان خویش دشمن را هراسان کرد و رفت

محمدعلی مجاهدی "پروانه" چنگ دل آهنگ دلکش می‌زند نالۀ عشق است و آتش می‌زند قصۀ دل دلکش است و خواندنی‌ست تا ابد این عشق و این دل ماندنی‌ست مرکز درد است و کانون شرار شعله‌ساز و شعله‌سوز و شعله‌کار خفته یک صحرا جنون در چنگ او یک نیستان ناله در آهنگ او

حبیب‌الله چایچیان "حسان" امشب شهادت‌نامۀ عشّاق امضا می‌شود فردا ز خون عاشقان این دشت دریا می‌شود امشب کنار یکدگر بنشسته آل مصطفی فردا پریشان جمعشان چون قلب زهرا می‌شود امشب صدای خواندن قرآن به گوش آید ولی فردا صدای "الأمان" زین دشت برپا می‌شود امشب کنار مادرش لب‌تشنه اصغر خفته است فردا، خدایا، بسترش آغوش صحرا می‌شود

در حسرت آن کفی که برداشت از آب فروفکند و بگذاشت هر موج به یاد آن کف و چنگ کوبد سر خویش را به هر سنگ

عقل گوید: شاد شو، آباد شو عشق گوید: بنده شو، آزاد شو عشق را آرام جان حرّیت است ناقه‌اش را ساربان حرّیت است

نه همین خوابگهت در حرمِ کرب‌وبلاست که به هر دل که حقیقت طلبَد مدفنِ توست

آن نخلِ به‌خون‌تپیده را می‌بوسید آن مشکِ زِهم‌دریده را می‌بوسید خورشید کنار علقمه خم شده بود دستانِ زِ تن بریده را می‌بوسید!

عقل را سرمایه از بیم و شک است عشق را عزم و یقین لاینفک است

تنها نفتاد بوفضایل شد کفۀ کائنات مایل هم برج زمانه بی‌قمر شد هم خصلت عشق بی‌پدر شد حق ساقی خویش را فراخواند بر کامِ زمانه تشنگی ماند

خون خورم در غم آن طفل که جای لبنش ریخت دستِ ستمِ حرمله خون در دهنش کودکی کآب ز سرچشمۀ وحدت می‌خورد گشت، از سوز عطش، آبْ روان در بدنش

زینب چو دید پیکری اندر میان خون چون آسمان که زخم تن از انجمش فزون بی‌حد جراحتی! نتوان گفتنش که چند پامال پیکری! نتوان دیدنش که چون خنجر در او نشسته چو شهپر که در هما پیکان از او دمیده چو مژگان که از جفون گفت: این به‌خون‌تپیده نباشد حسین من این نیست آن که در بر من بود تاکنون یک‌دم فزون نرفت که رفت از کنار من این زخم‌ها به پیکر او چون رسید، چون؟! گر این حسین، قامت او از چه بر زمین ور این حسین، رایت او از چه سرنگون؟! گر این حسین من، سر او از چه بر سنان؟! ور این حسین من، تنِ او از چه غرق خون؟!

محمدرضا سهرابی‌نژاد آن روز تمام عرشیان آزردند زآن قوم که غنچۀ تو را پژمردند قنداقۀ طفل تا نهادی بر خاک تا پیش خدا فرشتگانش بردند

تو کیستی؟ همه جا خشم سینۀ تاریخ تو کیستی؟ همه فریاد اهل درد، حسین!

خون آن کودک به سوی آسمان ریخت شه با دیدگان خون‌فشان گفت: "این قربانی از آل رسول کن ز لطف خویشتن، یا رب! قبول

چون که شد قنداقۀ اصغر گرفت آتشی بر جان خشک و تر گرفت با زبان بی‌زبانی با امام گرم صحبت بود طفل تشنه‌کام کز میان قومِ بی‌دین، ناگهان حرمله تیری رها کرد از کمان تیر آن بدکیش چون از چلّه جست آمد و بر حنجر اصغر نشست کودک از این ماجرا بی‌تاب شد چون گلی پژمرده اندر خواب شد

امشب که جمع کودکان در خواب ناز آسوده‌اند فردا به زیر خارها گم گشته پیدا می‌شود امشب رقیه حلقۀ زرّین اگر دارد به گوش فردا دریغ! این گوشوار از گوش او وا می‌شود امشب، به خیل تشنگانْ عباس باشد پاسبان فردا، کنار علقمه، بی‌دست سقّا می‌شود امشب بود جای علی آغوش گرم مادرش فردا، چو گل‌ها، پیکرش پامال اعدا می‌شود امشب گرفته در میانْ اصحابْ ثارالله را فردا عزیز فاطمه بی یار و تنها می‌شود

جلال‌الدین همایی "سنا" خون خورم در غم آن طفل که جای لبنش ریخت دستِ ستمِ حرمله خون در دهنش کودکی کآب ز سرچشمۀ وحدت می‌خورد گشت، از سوز عطش، آبْ روان در بدنش گر تن نوگل لیلا نبود لالۀ سرخ از چه آغشته به خون گشت چنین پیرهنش غنچه‌ای از چمن زادۀ زهرا بشکفت که شد از زخم سنان، چون گل صد برگ، تنش

از آن به نیزۀ دشمن تو سربلند شدی که ایستاده بماند چنان تو مرد، حسین! به خانه‌ای که در آن روح زندگی مرده‌ست به خاطر دل یک طفل بازگرد، حسین! تو ای حماسۀ راهی که اولش کوچ است! زمان بدون حضورت تصوری پوچ است