کتاب من می‌گویم شما بگریید

تنها نفتاد بوفضایل شد کفۀ کائنات مایل هم برج زمانه بی‌قمر شد هم خصلت عشق بی‌پدر شد حق ساقی خویش را فراخواند بر کامِ زمانه تشنگی ماند

خون خورم در غم آن طفل که جای لبنش ریخت دستِ ستمِ حرمله خون در دهنش کودکی کآب ز سرچشمۀ وحدت می‌خورد گشت، از سوز عطش، آبْ روان در بدنش

زینب چو دید پیکری اندر میان خون چون آسمان که زخم تن از انجمش فزون بی‌حد جراحتی! نتوان گفتنش که چند پامال پیکری! نتوان دیدنش که چون خنجر در او نشسته چو شهپر که در هما پیکان از او دمیده چو مژگان که از جفون گفت: این به‌خون‌تپیده نباشد حسین من این نیست آن که در بر من بود تاکنون یک‌دم فزون نرفت که رفت از کنار من این زخم‌ها به پیکر او چون رسید، چون؟! گر این حسین، قامت او از چه بر زمین ور این حسین، رایت او از چه سرنگون؟! گر این حسین من، سر او از چه بر سنان؟! ور این حسین من، تنِ او از چه غرق خون؟!

محمدرضا سهرابی‌نژاد آن روز تمام عرشیان آزردند زآن قوم که غنچۀ تو را پژمردند قنداقۀ طفل تا نهادی بر خاک تا پیش خدا فرشتگانش بردند

تو کیستی؟ همه جا خشم سینۀ تاریخ تو کیستی؟ همه فریاد اهل درد، حسین!

خون آن کودک به سوی آسمان ریخت شه با دیدگان خون‌فشان گفت: "این قربانی از آل رسول کن ز لطف خویشتن، یا رب! قبول

چون که شد قنداقۀ اصغر گرفت آتشی بر جان خشک و تر گرفت با زبان بی‌زبانی با امام گرم صحبت بود طفل تشنه‌کام کز میان قومِ بی‌دین، ناگهان حرمله تیری رها کرد از کمان تیر آن بدکیش چون از چلّه جست آمد و بر حنجر اصغر نشست کودک از این ماجرا بی‌تاب شد چون گلی پژمرده اندر خواب شد

امشب که جمع کودکان در خواب ناز آسوده‌اند فردا به زیر خارها گم گشته پیدا می‌شود امشب رقیه حلقۀ زرّین اگر دارد به گوش فردا دریغ! این گوشوار از گوش او وا می‌شود امشب، به خیل تشنگانْ عباس باشد پاسبان فردا، کنار علقمه، بی‌دست سقّا می‌شود امشب بود جای علی آغوش گرم مادرش فردا، چو گل‌ها، پیکرش پامال اعدا می‌شود امشب گرفته در میانْ اصحابْ ثارالله را فردا عزیز فاطمه بی یار و تنها می‌شود

جلال‌الدین همایی "سنا" خون خورم در غم آن طفل که جای لبنش ریخت دستِ ستمِ حرمله خون در دهنش کودکی کآب ز سرچشمۀ وحدت می‌خورد گشت، از سوز عطش، آبْ روان در بدنش گر تن نوگل لیلا نبود لالۀ سرخ از چه آغشته به خون گشت چنین پیرهنش غنچه‌ای از چمن زادۀ زهرا بشکفت که شد از زخم سنان، چون گل صد برگ، تنش

از آن به نیزۀ دشمن تو سربلند شدی که ایستاده بماند چنان تو مرد، حسین! به خانه‌ای که در آن روح زندگی مرده‌ست به خاطر دل یک طفل بازگرد، حسین! تو ای حماسۀ راهی که اولش کوچ است! زمان بدون حضورت تصوری پوچ است