بریده‌هایی از کتاب تربیت کودک برای مغزی یکپارچه

اما این خاطراتِ پنهان، به ویژه برای پدر و مادرها، پر مخاطره هستند، به دو علت: اول از همه، حتی اگر بچه‌هایمان خیلی کم سن و سال باشند، می‌توانند حس‌های ترس، رنج، یا بی‌کفایتی ما را متوجه شوند، حتی اگر خودمان متوجه احساساتی که داریم، نشویم. و وقتی پدر یا مادری ناراحت و آشفته باشد، برای بچه سخت است که آرام و شاد بماند. دوم این‌که، خاطراتِ ناآشکار می‌توانند واکنش‌هایی را در ما برانگیزند که موجب شوند کارهایی از ما سر بزند که هیچ دوست نداریم. ا

تحقیقات نشان داده است که تحرک جسمانی مستقیماً بر ساختار شیمیایی مغز تأثیر می‌گذارد. پس وقتی فرزندتان تماس با مغز طبقه‌ی بالایی‌اش را از دست داده است، روشی کارآمد برای بازیافتنِ وضعیت تعادل این است که وادارش کنید بدنش را حرکت بدهد

به آن‌ها یاد بدهید نفس عمیقی بکشند، یا تا ده بشمارند؛ کمکشان کنید احساساتشان را بیان کنند؛ بگذارید پایشان را بر زمین بکوبند یا مشتی حواله‌ی بالش بکنند؛ همچنین می‌توانید به آن‌ها بیاموزید اختیار خودشان را که از دست می‌دهند، در مغزشان چه اتفاق‌هایی می‌افتد و چگونه از "به جوش آمدنِ دیگ خشمشان"، دوری کنند

وقتی سؤالات ساده‌ای می‌کنید که نشان می‌دهد برای احساسات دیگران چه اندازه ارزش قائلید، این توانایی را در کودکتان ایجاد می‌کنید که حس همدلی داشته باشد.

کودکانی کمرو که والدینشان، حمایتگرانه، امکان کاوش در دنیای پیرامون را برایشان فراهم می‌آورند، معمولاً رفتارهای خجولانه‌ی خود را کنار می‌گذارند، در حالی که کودکانی که به شکلی افراطی حمایت می‌شوند، یا (برعکس)، بی‌هیچ حمایتِ عاطفی، به سوی تجربه‌های اضطراب‌آور رانده می‌شوند، معمولاً همچنان خجالتی باقی می‌مانند.

کلید "شکوفا شدن" این است که به این بخش‌های (گوناگون) مغز کمک کنیم تا به خوبی با یکدیگر همکاری کنند. "یکپارچگی"، به بخش‌های متمایز مغز کمک می‌کند، تا با همراهی هم، به صورت یک "واحد" عمل کنند.

هیچ دلمان نمی‌خواهد فرزندانمان آسیب ببینند، اما از سوی دیگر هم دلمان نمی‌خواهد در رویارویی با دشواری‌ها، فقط آن‌ها را به نحوی "از سر بگذرانند". می‌خواهیم پا را فراتر بنهند و با مشکلاتشان رودررو شوند و با بهره‌گیری از آن‌ها، رشد کنند.

هیچ دلمان نمی‌خواهد فرزندانمان آسیب ببینند، اما از سوی دیگر هم دلمان نمی‌خواهد در رویارویی با دشواری‌ها، فقط آن‌ها را به نحوی "از سر بگذرانند". می‌خواهیم پا را فراتر بنهند و با مشکلاتشان رودررو شوند و با بهره‌گیری از آن‌ها، رشد کنند.

فقط "سیلاب" عاطفی ـ احساسی بچه‌هایمان نیست که ایجاد مشکل می‌کند، بلکه "برهوت" عاطفی ـ احساسی، که موجب نادیده گرفته شدن یا (حتی) انکار کردنِ احساس‌ها، و (کلاً) مغز راست می‌شوند، چندان سالم‌تر از "سیلاب" نیست.

مغز یک فرد، تا پیش از اواسط دهه‌ی سوم زندگی (بین بیست تا سی سالگی)، (هنوز) کاملاً تکامل‌یافته در نظر گرفته نمی‌شود.