بریده‌هایی از کتاب غلبه بر پارانویا و افکار بدبینانه

پارانویا حاصل تأثیر متقابل و نامحسوس چهار عامل زیر است: - تجارب ناهنجار و وقایع مبهم - عواطف ما - تجارب گذشتهٔ ما - نحوهٔ استدلال ما

د. مورد تمسخر قرار گرفتن همان چیزی است که روان‌شناسان به آن آزار اجتماعی می‌گویند

مقایسهٔ ۵۰۰ بیمار روانی در توکیو، وین و توبینگن در آلمان نشان می‌دهد که پارانویا در این سه شهر بسیار شایع است. اما بیماران ژاپنی بیش از بیماران اروپایی از کسانی ناراحت بودند که به آنها تهمت می‌زنند. پژوهشگران بر این نظرند که دلیل این همه نگرانی بیماران ژاپنی « فرهنگ شرم و حیای » آنهاست که برای برداشت و بینش فردی اهمیت زیادی قائل است. زیرا در این جامعه ترس از سرزنش مردم بسیار نیرومندتر از جوامع اروپایی است.

شاید این خیلی تعجب‌آور نباشد. اگر ما نسبت به خودمان نظر مثبتی نداشته باشیم، احتمالاً تصور خواهیم کرد که اطرافیان ما هم نسبت به ما چنین نظری دارند. اگر بر این باور باشیم که دیگران ذاتاً شرور و بی‌رحم هستند، پس احتمالاً نگرانی ما این خواهد بود که فرد ضعیفی چون خودِ ما قصد مسخره کردن، ایجاد مزاحمت کردن و شاید هم حمله کردن به ما را داشته باشد. این جهان، جای خصمانه‌ای است، پُر است از آدم‌های شرور و متجاوز و آدمی‌هایی که قربانی آنان می‌شوند. آدم‌هایی مثل خودمان که همیشه نقش قربانی را دارند.

اضطراب، به‌خصوص ارتباط تنگاتنگ و شدیدی با پارانویا دارد. در واقع، اگر بدانید شخص تا چه حد مضطرب است، آن‌گاه می‌توانید دربارهٔ وسعت و شدت افکار بدبینانه‌اش حدس نسبتاً درستی بزنید

در حالی که روزانه چندین هزار نفر از گرسنگی می‌میرند و به‌ندرت سخنی از آنها به میان می‌آید، اخبار مربوط به قتل یا یک عمل تروریستی، خبرهای روز هستند

افکار پارانویایی بی‌دلیل و ناگهانی وارد ذهن ما نمی‌شوند، بلکه معمولاً حاصل تلاش ما در پی بردن به چیزی است که آن را تجربه کرده‌ایم.

ممکن است که مبتلایان به PTSD از دیگران ترس و وحشت داشته باشند، اما این احساس ترس وحشت آنان یادآور فاجعه‌ای است که پیش از این برای آنان اتفاق افتاده است. در صورتی که ریشه‌ها و عوامل بیماری پارانویا بسیار پیچیده‌اند

که ما برای شناخت امور و پدیده‌ها، به جای استفاده از منطق خود، از همهٔ راه‌های میان‌بُر، گمانه‌زنی‌ها و قواعد سادهٔ حاضر و آماده استفاده می‌کنیم. این‌گونه روش‌های استدلالی و اکتشافی در کشف حقایق، می‌توانند به ما کمک کنند؛ موجب صرفه‌جویی در وقت ما شوند؛ یا زحمت ما را کم کنند. و روند تصمیم‌گیری ما را سرعت بخشند. اما همیشه هم در داشتن دیدی واقع‌بینانه به جهان پیرامون و حوادث و وقایعی که رخ می‌دهند، کمک چندانی به ما نخواهند کرد. مثلاً، توانایی تخمین زدن یا برآورد کردن ما از چیزی، به‌ویژه شناخت ما از میزان شیوع یا احتمال شایع بودن آن، بستگی به این دارد که چقدر می‌توانیم به‌آسانی آن را به خاطر آوریم، یا به تصور آوریم.

گاهی اوقات درک آنچه در پیرامون ما رخ می‌دهد، برایمان دشوار است و این واقعیت که ما هرگز به‌طور قطع نمی‌توانیم به آنچه دیگری می‌اندیشد پی ببریم، درک موضوع را برایمان آسان‌تر نمی‌کند.