بریده‌هایی از کتاب غلبه بر پارانویا و افکار بدبینانه

ممکن است که مبتلایان به PTSD از دیگران ترس و وحشت داشته باشند، اما این احساس ترس وحشت آنان یادآور فاجعه‌ای است که پیش از این برای آنان اتفاق افتاده است. در صورتی که ریشه‌ها و عوامل بیماری پارانویا بسیار پیچیده‌اند

ما برای شناخت امور و پدیده‌ها، به جای استفاده از منطق خود، از همهٔ راه‌های میان‌بُر، گمانه‌زنی‌ها و قواعد سادهٔ حاضر و آماده استفاده می‌کنیم. این‌گونه روش‌های استدلالی و اکتشافی در کشف حقایق، می‌توانند به ما کمک کنند؛ موجب صرفه‌جویی در وقت ما شوند؛ یا زحمت ما را کم کنند. و روند تصمیم‌گیری ما را سرعت بخشند. اما همیشه هم در داشتن دیدی واقع‌بینانه به جهان پیرامون و حوادث و وقایعی که رخ می‌دهند، کمک چندانی به ما نخواهند کرد.

یکی از ویژگی‌های بغرنج بیماری پارانویا، این واقعیت است که به دیگر بیماری‌های روانی شباهت دارد.

مورد تمسخر قرار گرفتن همان چیزی است که روان‌شناسان به آن آزار اجتماعی می‌گویند

بین انواع آزاردهندگان خیالی، که بیماران مبتلا به بیماری روانی شدید از آنان نام می‌برند و آنهایی که در افکار پارانویایی « روزمرهٔ » ما حضور دارند، تمایز آشکاری وجود دارد. گروه اول معمولاً نگران خطرهایی هستند که بیرونی، دور و غیرشخصی‌اند و نگرانی گروه دوم از کسانی است که به آنها نزدیک‌ترند.

وقتی نوبت به کابوس‌های شخصی‌مان می‌رسد، دامنهٔ افکار پارانویایی ما تا آنجا که بتوانید تصورش را بکنید، متفاوتند. غریبه‌ها، همکاران، همسایه‌ها، دوستان، اعضاءِ خانواده و خویشاوندان و هر کس دیگری را که بتوانید نام ببرید، همه و همه کسانی هستند که موجب ترس و وحشت ما می‌شوند. گاهی اوقات حتی شخص خاصی را به یاد نمی‌آوریم، در عوض فکر می‌کنیم خطری کلی و نامشخص ما را تهدید می‌کند.

تمرکز فکر روی « موجودات ترسناک » آن زمان، در گزارش روان‌پزشک سرشناس سوئیسی یوگین بلولر در سال ۱۹۱۱ منعکس است (بلولر کسی است که اصطلاح « اسکیزوفرِنی » را ابداع کرد

بیماران دههٔ ۱۹۸۰ تصور می‌کردند که از سوی سازمان امنیت، مافیا، روس‌ها و همجنس‌بازان تهدید می‌شوند. تلفن‌ها و خانه‌هایشان تحت نظر است و رادارها و کامپیوترهایی که به‌کار می‌برند (منظور سازمان‌های امنیتی است) از راه دور مردم را کنترل می‌کنند. از گزارش‌ها و مکتوبات دههٔ ۱۹۳۰، به‌روشنی می‌توان فهمید که نه کامپیوترها و نه رادارها و نه سازمان‌های امنیتی در راه چنین اهدافی به‌کار برده نمی‌شدند. این‌گونه سازمان‌ها یا گروه‌های نیرومند به‌طرز چشمگیری در ترس‌های بیماران دههٔ ۱۹۳۰ حضور نداشتند. اما خدا و دیگر شخصیت‌های مذهبی غالباً به‌عنوان عامل ترس مطرح بودند

سازمان‌ها یا گروه‌های نیرومند به‌طرز چشمگیری در ترس‌های بیماران دههٔ ۱۹۳۰ حضور نداشتند. اما خدا و دیگر شخصیت‌های مذهبی غالباً به‌عنوان عامل ترس مطرح بودند

پارانویا باوری است غیرواقعی مبنی بر این که دیگران قصد آزار رساندن به ما را دارند. تا اینجای کار، همه چیز درست است. اما یک جملهٔ تعریفی، به همان اندازه که به پرسش ما پاسخ می‌دهد، خود نیز پرسش‌های زیادی را بر می‌انگیزد. برای این که بدانیم پارانویا واقعاً چه نوع بیماری است، باید دربارهٔ آن به مطالعه و بررسی بیشتری بپردازیم.

پارانویا از نظر ساواژ نوعی پریشانی یا دیوانگی ناشی از تب شدید، و همچنین زوال عقل بود.

هزاران اشارهٔ ادبی و تاریخی معلوم می‌کند که پارانویا هم مانند فقر، همیشه با ما بوده است

که ما برای شناخت امور و پدیده‌ها، به جای استفاده از منطق خود، از همهٔ راه‌های میان‌بُر، گمانه‌زنی‌ها و قواعد سادهٔ حاضر و آماده استفاده می‌کنیم. این‌گونه روش‌های استدلالی و اکتشافی در کشف حقایق، می‌توانند به ما کمک کنند؛ موجب صرفه‌جویی در وقت ما شوند؛ یا زحمت ما را کم کنند. و روند تصمیم‌گیری ما را سرعت بخشند. اما همیشه هم در داشتن دیدی واقع‌بینانه به جهان پیرامون و حوادث و وقایعی که رخ می‌دهند، کمک چندانی به ما نخواهند کرد. مثلاً، توانایی تخمین زدن یا برآورد کردن ما از چیزی، به‌ویژه شناخت ما از میزان شیوع یا احتمال شایع بودن آن، بستگی به این دارد که چقدر می‌توانیم به‌آسانی آن را به خاطر آوریم، یا به تصور آوریم.

گاهی اوقات درک آنچه در پیرامون ما رخ می‌دهد، برایمان دشوار است و این واقعیت که ما هرگز به‌طور قطع نمی‌توانیم به آنچه دیگری می‌اندیشد پی ببریم، درک موضوع را برایمان آسان‌تر نمی‌کند.