بریده‌هایی از کتاب غلبه بر پارانویا و افکار بدبینانه

کسی که در غصه خوردن حرفه‌ای است، هر حادثهٔ پیش‌پاافتاده و کم‌اهمیتی را همچون حکم اعدام می‌بیند.

پارانویا باوری است غیرواقعی مبنی بر این که دیگران قصد آزار رساندن به ما را دارند.

شهرها مکان‌هایی هستند که در آنها میلیون‌ها نفر تک و تنها زندگی می‌کنند

همان‌طور که اضطراب نگرانی ما را تشدید می‌کند، همین‌طور هم موجب شدت گرفتن افکار پارانویایی ما می‌شود. نگرانی ما را بر آن می‌دارد تا به ترس‌هایمان بیندیشم، آنها را بزرگ جلوه دهیم و در خودمان پایدارشان کنیم.

« سوءظن و حسادت، علائم مشترک در این بیماران است. مثلاً، اگر دیگران به‌شوخی به او چیزی بگویند، آن را جدی می‌گیرد. اگر به او ادای احترام نشود، از او دعوت نکنند، یا طرف مشورت قرار نگیرد. خود را فراموش‌شده و تحقیرشده تصور می‌کند. و این تصورات مدت‌ها او را عذاب خواهند داد. یا مثلاً، اگر ۲ نفر با هم صحبت کنند، فوراً فکر می‌کند که دربارهٔ او حرف می‌زنند. یا اگر او را طرف صحبت خود قرار دهند، آماده است تا هر کلام آنان را به غلط تعبیر کند و همین‌طور هم آماده است تا بدترین تعبیر و تفسیر را از گفته‌های آنان به دست دهد. او تحمل ندارد کسی مدام به او نگاه کند، یا با او حرف بزند. گمان می‌کند دیگران به او می‌خندند یا به او اشاره دارند ».

اگر ما نسبت به خودمان نظر مثبتی نداشته باشیم، احتمالاً تصور خواهیم کرد که اطرافیان ما هم نسبت به ما چنین نظری دارند.

- تمایل بیشتر به نگران شدن - اضطراب بیش از حد - احساسات منفی دربارهٔ خود و دیگران

هرچه دربارهٔ موضوعی بیشتر بشنویم و هر چه هیجان ناشی از شنیدن آن خبر بیشتر باشد، تأثیر آن بر ما بیشتر خواهد بود.

افکار پارانویایی ما ناشی از حوادثی نیستند که برای ما اتفاق می‌افتند. بلکه نوع احساسی که به خود، دیگران و جهان پیرامون‌مان داریم، باعث می‌شود تا نگاهی پارانویایی به حوادث زندگی و دیگران داشته باشیم.

پس نحوهٔ نگرش ما به جهان پیرامونمان، عمدتاً متأثر است از تعداد دفعاتی است که خبری را دربارهٔ حادثه‌ای می‌شنویم و نه شدت و حدت تأثیر هیجانی که آن خبر در ما می‌گذارد. واقعیات عینی و ملموس، تأثیر کم‌تری در ما می‌گذارند.