بریده‌هایی از کتاب رقص زندگی

تو در آسمان‌ها خدا را می‌جویی، حال آنکه او در سینه‌ی تو پنهان است.

بخوان به نامِ نقاشِ گُل‌ها و رنگین کمان!

ضایع کردنِ استعدادها و توانایی‌ها و فروغلتیدن در تاریکی، تنها گناهِ ممکن است.

خداوند، بارها و بارها، در کنارِ ما و با ما گام برداشته است، نگاه در نگاه‌مان دوخته است، به ما لبخند زده است، دستِ خود را بر شانه‌هامان گذاشته است، در اتاق‌مان نشسته است، با ما سخن گفته است، در حیاطِ خانه‌مان، در سیمای یک کودک و یا یک پروانه، به جست و خیز پرداخته و ناگهان، خود را به دامانِ نگاه‌مان‌انداخته است، اما ما او را به جا نیاورده‌ایم و گذشته‌ایم.

ای بسا، چیزی را دوست می‌داری که برایت خوب نیست. ای بسا، چیزی را دوست نمی‌داری که برایت خوب است.

زندگی را نباید صرفِ چیزهای کم‌بها کرد.

خداوند زندگی هر موجودِ زنده است. او عینِ زندگی‌ست. این زندگی، در توست، بیرونِ توست، در درختان است، در ابرهاست، در ستاره‌هاست. همه‌ی وجود، رقصِ زیبای این زندگی‌ست.

هنرمندانی نیز وجود دارند که نه قلم مویی دارند و نه سازی و نه صدایی. آن‌ها نه نقشی می‌کشند، نه آهنگی می‌نوازند و نه آوازی می‌خوانند. نَفْسِ حضورِ آن‌ها، همان هنرِ آن‌هاست.

عملِ تو باید از دلِ تو بجوشد و جاری شود. عملِ تو نباید واکنش باشد. کسی می‌آید و تو را می‌ستاید و بادَت می‌کند؛ خوشحال می‌شوی. دیگری می‌آید و از تو انتقاد می‌کند و بادَت را خالی می‌کند؛ خشمگین می‌شوی. هردوی این حالات، واکنش‌اَند؛ کنِشِ دلِ تو نیستند.

قضاوتِ خود را محدود به بخشی از عملِ آدم‌ها نکن. تو نمی‌توانی با خواندنِ یک صفحه از صفحاتِ وسطِ یک رُمانِ قطور، درباره‌ی کلِ آن رُمان قضاوت کنی؟ چگونه می‌توان با صِرفِ دیدنِ یک عمل و رفتار از کسی، درباره‌ی او قضاوت کرد؟ انسان‌ها به کوه‌های یخی می‌مانند، فقط بخشِ کوچکی از آن‌ها از آب بیرون آمده و پیداست.

اگر روحِ کسی را کشته باشند، قانون به دنبالِ قاتلِ روح نخواهد گشت. روح‌های بسیاری را کشته‌اند و هیچ‌کس از قاتلانِ روح سراغ نگرفته است. قانون، فقط نگرانِ جنایت‌های ظاهری و کمّی‌ست. قانون به جنایت‌های کیفی کاری ندارد. قانون به چشمانِ انسان‌ها نگاه نمی‌کند تا در آیینه‌ی چشمانِ آن‌ها، روح‌شان را ببیند و جنایتی را که بر آن‌ها رفته است کشف کند.

سنگ و گیاهی که در او منفعتی هست، بهتر از آدمی‌ست که در او خاصیتی و عشق و شفقتی نیست.

سرزنش‌کنندگان، توخالی‌اند و خود هیچ حقیقتی را تجربه نکرده‌اند. سرزنش‌کنندگان، ضعف و سستی و لغزش‌های خود را با سرزنشِ دیگران و گمراه خواندنِ آنان، می‌پوشانند. سرزنشِ ظلمت، چیزی از تیرگی آن نمی‌کاهد. کسی که روشن است، به اندازه‌ی روشنایی خود از تیرگی ظلمت می‌کاهد.

من مسئولِ آن چیزی خواهم بود که از خودم خواهم ساخت.

ما، بالقوه، همه‌ی چیزهای ضروری را با خود داریم. کافی‌ست آن‌ها را بجوییم؛ بی‌تردید آن‌ها را می‌یابیم. باید توانِ بالقوه‌ی خود را به کار بگیریم. بنابراین، هرگز مأیوس نباش و توقف نکن. دلیلی برای یأس و سرخوردگی وجود ندارد. عشق بورز. همه را در همه‌ی داشته‌های خود سهیم کن.

زندگی، امکانی‌ست محدود. باامکانِ محدودِ زندگی، باید نامحدود را جُست.

اگر زندگی صرفِ روشنی، آگاهی و رهایی نشود، تَلَف شده است.

و ضربه‌های روشنِ بیداری را، بی‌مهابا، بر اندامِ خفته‌ی ظلمت فرود می‌آورم.

یک جوانه‌ی سبز که از دلِ چوبی خشکیده بیرون می‌آید و نور را می‌بوسد، معجزه است. پُف کردنِ گُلِ قاصدک، واشدنش و پراکنده شدنش به دستِ باد، معجزه‌ای‌ست که از کنارش بی‌اعتنا می‌گذریم. ما به این امور عادت کرده‌ایم، بنابراین، آن‌ها را نمی‌بینیم.

نیایشِ حقیقی انسانِ دیندار، اعتماد به خداوند است. کسی که به خداوند اعتماد ندارد، دین ندارد. او می‌داند که اگر خداوند امروز تأمینِ حوایجِ او را تقبل کرده است، فردا نیز همین کار را خواهد کرد. دلیلی برای نگرانی نسبت به فردا وجود ندارد.