بریده‌هایی از کتاب رئالیست ها در غرقاب عشق

ارزش یک کتاب را از شوری که در انسان برمی‌انگیزد و مدت زمانی که برانگیخته باقی می‌ماند می‌توان سنجید.

شاعر باید به مانند آمازون‌ها نیمی از قلب خویش را بسوزاند تا بتواند متهورانه قلم زند. ای مرثیه‌سرایان، برای سرودن نیازی به رو کردن به ویرانه‌ها نیست، تنها به درون سینه‌ی زنی شاد نگاهی بیفکنید.

زندگی لطیفه‌ای است که باید بدان خندید، پس زنده باد شادمانی!

زندگی لطیفه‌ای است که باید بدان خندید، پس زنده باد شادمانی!

انسان هرچه بیشتر زندگی می‌کند رنج بیشتری نیز می‌کشد. از زمان پیدایش جهان کسی داروی رنج هستی را کشف نکرده،

معماهای بسیاری وجود دارد و من پیچیده‌ترین آن‌ها هستم.

یک معمای ریاضی: یک نفر باید چند ابله در جهان را بشناسد تا قانع شود که باید خودش را بکشد؟

سعادت یا بدبختی ما در پول نیست، که در چگونگی خرج کردن پول است.

جک لندن بر اثر عصیان روحی بر ضد اجتماع و زمانه در ۱۹۱۶ خودکشی کرد.

دوستانم از شادی من شگفت‌زده مانده‌اند و نمی‌دانند که یاد تو بندهای غم از من می‌گشاید.

پس من به پاسخ این سؤال که چقدر پول خرج می‌کنیم بی‌اعتنا هستم، چرا که اگر بیش از حد بدان توجه کنیم چیزهای مهم‌تری از دستمان می‌رود.

«جهان به تمامی پوچ است و درون عروسک زیبای من انباشته از کاه.

رمان‌های موپاسان (از قبیل یک زندگی، قوی همچون مرگ و بل آمی)، تصویری گویا از دنیای فاسد بورژوازی مرفه پاریس در اواخر قرن نوزدهم ارائه می‌دهند.

تاکنون اندیشیده‌اید که فن‌آوری و صنعت چه بی‌شمار مشاغل احمقانه‌ای را تولید کرده‌اند که این‌ها خود به چه انبوهی از حماقت می‌رسد. این آمار ترسناکی است، اما به بی‌شمار مردم منچستر فکر کنید که زندگی‌شان را از راه ساختن سوزن ته‌گرد می‌گذرانند. و تولید انبوه هر سوزن به پنج‌ـ شش تخصص گوناگون نیاز دارد که در کنار هر ماشین مکانیکی یک انسان‌ـ ماشین را نیز می‌سازد. تصورش را بکنید انسانی که کارش نظارت بر دستگاه کپی است و یا سوزنبان قطار است چه زندگی‌ای خواهد داشت!

برای نوشتن مادام بواری حتماً باید در خانه می‌بودم.