بریده‌هایی از کتاب کی؛ ترفندهای علمی زمان سنجی عالی

زنگ تفریح و وقت استراحت عدول از یادگیری نیستند. بلکه بخشی از روند آموزش هستند.

وقتی محققان داده‌ها را بررسی کردند، یک «الگوی پایدار و سخت دو حالته» را در طول روز کشف کردند (دو قله‌ای). احساسات مثبت زنان در ساعت‌های صبحگاهی اوج می‌گرفت تا اینکه در میانه روز به یک نقطه احساسی ایده‌آل می‌رسید. پس از آن احساسات خوب آنها به شدت کاهش پیدا می‌کرد و در خلال بعد از ظهر پایین بود تا اینکه در اوایل غروب دوباره افزایش پیدا می‌کرد.

هر چرخه ساعت روزانه اس‌سی‌ان کمی بیشتر از زمانی است که زمین یک دور کامل به دور خود می‌زند (حدود ۲۴ ساعت و یازده دقیقه). در نتیجه ساعت درونی ما از نشانه‌های اجتماعی (برنامه کاری و ساعت حرکت اتوبوس‌ها) و علائم محیطی (طلوع و غروب) استفاده می‌کند تا اصلاحات کوچکی انجام دهد و چرخه‌های داخلی و خارجی را با هم هماهنگ کند که به این روند همراهی می‌گویند.

ساعت درونی من و شما در واقع همان هسته سوپراکیاسماتیک و یا اس‌سی‌ان است که توده‌ای متشکل از ۲۰ هزار سلول است که به اندازه یک دانه برنج بوده و در قسمت هیپوتالاموس مغز قرار دارد که در بخش پایینی مرکز مغز واقع شده است.

اکنون دانشمندان اثبات کرده‌اند که تقریبا همه موجودات زنده (از ارگانیسم‌های تک‌سلولی که در برکه‌ها ساکن هستند تا ارگانیسم‌های چندسلولی که رانندگی می‌کنند) یک ساعت زیستی دارند. این زمان‌سنج‌های داخلی نقش مهمی در عملکرد صحیح آنها دارند. آنها مجموعه‌ای از عملکردها را تنظیم می‌کنند که ریتم‌های شبانه روزی نام می‌گیرند (این عبارت از کلمه لاتین سیرکا به معنای چرخه و دیم به معنای روز گرفته شده است)، که زندگی روزانه زندگی تمام جانداران را تنظیم می‌کنند.

چرا ما هرگز نباید تصمیم‌های مهم خود را در بعد از ظهر اتخاذ کنیم؟

زمانسنجی، خیلی با مرز کشورها و اختلاف ساعت‌ها کاری نداشته، و بیشتر به پیچیدگی‌های DNA، به جزئیات مغزمان، و به ریتم سیاره‌ای که در آن زندگی می‌کنیم ارتباط دارد.

سطح آگاهی و دانش افراد در یک جامعه همبستگی بالایی با سطح رشد و توسعه‌یافتگی آن جامعه دارد؛ لذا برای طی کردن سطوح بالاتری از پیشرفت و توسعه در کشور لازم است تا فضای مطالعه در بین عموم مردم تقویت شده و مطالعه تبدیل به یکی از فعالیت‌های روزمره گردد. از سوی دیگر مطالعه می‌تواند با ایجاد زمینه یادگیری از دانش موجود و درس آموخته‌های دیگران، زمینه موفقیت را ایجاد نموده و از تکرار اشتباهات جلوگیری نماید.

که آوازخوانی گروهی باعث تقویت شدید روحیه مثبت می‌شود. همچنین اعتماد به نفس را افزایش می‌دهد و احساس استرس و علائم افسردگی را کم می‌کند. این کار احساس هدفمندی و معنا را در فرد بهبود می‌بخشد و او را نسبت به دیگران حساس‌تر می‌کند. این آثار از آوازخوانی تنها به دست نمی‌آیند بلکه از آوازخوانی گروهی حاصل می‌شوند. برای مثال، کسانی که در گروه‌های کر آوار می‌خوانند احساس خوشبختی بیشتری را نسبت به کسانی که به تنهایی آواز می‌خوانند گزارش کرده‌اند.

در واقع، افرادی که می‌دانستند این شکلات، آخرین شکلات است، آن را از تمام شکلات‌هایی که چشیده بودند بیشتر دوست داشتند.

حال، وقتی پایان‌ها برجسته باشند (هرگاه وارد پرده سوم از هر نوعی شویم) مداد قرمز وجودی خود را تیز می‌کنیم و هر کس و یا هر چیزی که غیر ضروری باشد را خط می‌زنیم. پیش از اینکه پرده بیفتد، ویرایش می‌کنیم.

در ابتدای حرکت برای یک هدف، از میزان پیشرفت خود انگیزه می‌گیریم؛ در انتها، از تلاش برای طی کردن فاصله‌ای که مانده است انرژی می‌گیریم.

«رد هونگ یی» نخستین ماراتن خود را در بیست و نه سالگی دوید. جرمی مدینگ نخستین ماراتن خود را در سی و نه سالگی دوید. سیندی بیشوپ در چهل و نه سالگی برای اولین بار در ماراتن شرکت کرد و موروزوفسکی در سن پنجاه و نه سالگی دوید.

زمان مسئله اصلی نیست، بلکه تنها مسئله است.

«پیوتر ایلچ چایکوفسکی»، آهنگ‌ساز، معمولا بین ساعت ۷ تا ۸ صبح از خواب بیدار می‌شد و سپس مطالعه می‌کرد، چای می‌نوشید و قدم می‌زد. در ساعت ۹:۳۰ به سمت پیانوی خود می‌رفت و چند ساعت موسیقی کار می‌کرد. سپس به نهار می‌رفت و در بعد از ظهر نیز به قدم زدن می‌رفت (او معتقد بود قدم زدن، که گاهی به دو ساعت نیز طول می‌کشید، برای خلاقیت ضروری است). در ساعت ۵ عصر به کار خود بر می‌گشت و چند ساعت ادامه می‌داد و شام خود را در ساعت ۸ شب صرف می‌کرد.

«گوستاو فلوبر» رمان نویس، که بیشتر بزرگسالی خود را در خانه مادر خود سپری کرد، معمولا تا ساعت ده صبح از خواب بیدار نمی‌شد بعد از آن یک ساعت صرف استحمام، آرایش و پیپ کشیدن می‌کرد. حدود ساعت ۱۱ «به خانواده ملحق می‌شد تا یک وعده غذایی بخورد که هم صبحانه و هم نهار او بود». بعد از آن به خواهرزاده خود آموزش می‌داد و بیشتر بعد از ظهر را صرف استراحت و مطالعه می‌کرد. در ساعت ۷ عصر، شام می‌خورد و سپس در کنار مادرش می‌نشست و با او حرف می‌زد تا اینکه مادرش در ساعت ۹ شب به تخت خواب می‌رفت. سپس نوشتن خود را شروع می‌کرد. روز «فلابرت» که جغد شب بود در جهت عکس پیش می‌رفت (از بازیابی به افت و اوج).

وقتی شگفت‌زده می‌شویم، زمان کند می‌شود. زمان گسترده می‌شود. احساس می‌کنیم بیشتر زمان داریم و همین احساس حال ما را بهتر می‌کند. «تجربه‌های شگفتی، مردم را به زمان حال می‌آورد و حضور در لحظه حال، ظرفیت شگفتی در تنظیم تصور ما از زمان را شکل می‌دهد، تصمیم‌های ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و زندگی را رضایت‌بخش‌تر می‌کند».

بنجامین فرنکلین این موضوع را به خوبی بیان کرده است: «زود رفتن به خواب و زود بیدار شدن باعث می‌شود فرد سالم، ثروتمند و دانا شود». البته این موضوع درست نیست. وقتی محققان این گفته فرنکلین را در معرض آزمایش قرار دادند، دریافتند که «هیچ توجیهی وجود ندارد که افراد سحرخیز نشانه‌های برتری اخلاقی از خود بروز داده باشند». این جغدهای نابکار در واقع خلاقیت بیشتری از خود نشان می‌دهند، حافظه کاری بهتری دارند و در آزمون‌های هوش مانند جی مت امتیاز بالاتری می‌گیرند. حتی حس طنز بالاتری دارند.

«نیاز به تعلق داشتن یکی از انگیزه‌های اساسی انسان‌هاست و بیشتر کارهایی که انسان‌ها انجام می‌دهند در خدمت تعلق داشتن است».

افراد برون‌گرا در بلند مدت جایگاه خود را در گروه از دست می‌دهند.