بریده‌هایی از کتاب آفریده‌های یک روز

«درست است که رنج می‌کشید اما این بهای دیدن است».

همان‌طور که در «وقتی نیچه گریست» از قول نیچه می‌گوید: «درست است که رنج می‌کشید اما این بهای دیدن است». رویدادهای ناگوار، بهای دیدن درست زندگی و یافتن بینش نو است.

بیا کاری کنیم که نسبت به گذشته هیچ‌وقت پشیمان نباشیم، بیا از هر آنچه هست استفاده کنیم و چیزی برای مرگ پس از خودمان به‌جا نگذاریم...

«قضاوت‌هایت را به دریا بریز تا نجات یابی و در امنیت باشی و چه کسی آنجا خواهد بود که مانع این بیرون ریختن شود؟

اگر کسی به من ثابت کند که در اشتباه هستم و این را از طریق تفکر یا عمل به من نشان دهد، باید با خرسندی پذیرفته و تغییر کنم. من به‌دنبال حقیقتی هستم که هرگز به هیچ‌کس صدمه نزده است. آسیب آن است که کسی بر خودفریبی و نادانی‌اش پافشاری کند.

بدترین چیز راجع به مرگ این است که وقتی از دنیا رفتم دنیایی از خاطرات، جهان غنّیِ متشکل از تمام انسان‌هایی که تابه‌حال شناخته‌ام، دنیایی که مانند ریشه‌ای در زمین سخت رخنه کرده است با من از بین می‌رود.

حقیقت یک وجود خارجی نیست بلکه چیزی است که هر کدام از ما آن را برای خودمان می‌سازیم و خلق می‌کنیم

این سلسله از اتفاقات، اصل مهمی در روان‌درمانی را به من یادآوری کرد که بارها یاد گرفتم (و فراموش کردم) باارزش‌ترین چیزی که می‌توانم ارایه بدهم حضور محض خودم است. با خودم فکر می‌کردم کافی‌ست کنارش باشی. فقط به فکر گفتن یک حرف عاقلانه و هوشمندانه نباش! کار درمانگر این است که به مراجعش، حضور تمام و کمالش را ببخشد بی‌واسطه. به او اعتماد کن... تا چیزهایی را که نیاز دارد در یک جلسه به دست آورد.

یکی شدن با همه چیز و نفوذ به درون آنها، آن چنان که بتوانیم شکل واقعی‌شان را ببینیم، همانا این همان چیزی است که در طول زندگی‌مان باید همیشه انجام دهیم و در همه حال مشغول آن باشیم.

«وظیفه من این است که با خودم در صلح باشم، بدنم را دوست بدارم، تمام و کمال. باید تمام وجودم را که به سمت پیری پردردسر و زوال میرود دوست بدارم، همه چیز در من خلاصه می شود.