بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آبانگان

ـ خدایا می‌بینی؟ می‌بینی چقدر قوی شدم؟ انقدر که حتی جواب نامه رو هم کامل برای پوریا نفرستادم. ـ نفسم را از دهانم بیرون می‌فرستم. ـ اما نه. اسم این قوی شدن نیست. اسمش... ـ صدایم می‌لرزد. ـ مردنه. من امشب مردم. دایانا امشب مرد.

تنهایی وحشتناکه. وحشتناک‌تر از چیزی که بتونی فکرش رو بکنی.

شب سختی بود. باور نمی‌کردم که صبح شود.

و حالا اردیبهشت‌ماه است و من در باغ نارنج عمارت مهمان هستم. اما پوریا نیست. پوریا نیست و از داستان‌مان تنها پایانی تلخ باقی مانده است. پایانی به تلخی پایان شربت بهارنارنج...

جملهٔ پوریا دوباره در ذهنم تکرار می‌شود. ـ تاریخ تکرار میشه، نه؟ ـ

تصمیم‌های بزرگ برای آدم‌های بزرگه. قدر خودتون رو بدونید.

می‌دانم چه باید بکنم اما احساس می‌کنم ذهنم خالی شده است.

آبانگان؛ جشن نیایش آب، این زنده‌کنندهٔ حیات و زندگی بر زمین! همان آرامش ابدی فرونشاندن عطش و تشنگی!

غم وقتی معنی داره که امید نباشه.

هیچ‌کس مثل ولیعهد ایران نمی‌تونه قلب من رو به لرزه دربیاره. ـ دست ارشیا را می‌بوسم. ـ هیچ‌کس پوریا.

ـ گفتید به زودی خوشبختی رو به دست میارم. نه. اشتباه می‌کنید. من بدون پوریا ممکنه بتونم خوشحال باشم اما خوشبخت نه. خوشبختی من یعنی پوریا.

علاقه‌ای که آدم‌ها رو در بند کنه و آزادی رو ازشون بگیره، اسمش عشق نیست. حتی اگر تو اسمش رو عشق بذاری، این عشق پایدار نیست. زمان به راحتی اون رو کمرنگ می‌کنه.

شنیده بودم که زمان آدم‌ها را تغییر می‌دهد. اشتباه است. آدم‌ها تغییر نمی‌کنند فقط افکار و رویاهایشان عوض می‌شود.

ـ حفظ کردن اعتماد بسیار سخت‌تر از به دست آوردنشه. ـ فکر می‌کنم انجام دادن کارهای سخت برازندهٔ شماست.

دیروز از کنار باغ‌تان گذشتم. بعید می‌دانم درختان انار بدون تو انار بدهند.

یک مرد به سادگی از عشقش دست نمی‌کشه.

به نظر شما خنده‌ای که بعدش یک سکوت طولانیه چه معنایی داره؟

یک مرد به سادگی از عشقش دست نمی‌کشه.

به راستی چه کسی گفته است زمان خاطرات و غم‌هایمان را کمرنگ می‌کند؟ این دروغی بیش نیست.

ـ دوباره شروع شد؟ ـ بحثی که تموم نشه، دائم شروع میشه. ـ این بحث چطور تموم میشه؟ ـ باید هر دو بپذیریم که اشتباه کردیم.