بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

هستی لب آیینه نشست، خیره به من

سفر ماه به حوض

جنگ یک روزنه با خواهش نور

رفته بودم سر حوض تا ببینم شاید ، عکس تنهایی خود را در آب ، آب در حوض نبود .

بی خبر اما که نگاهی در تماشا سوخت.

- نگاه کن به تموج ، به انتشار تن من. - من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ؟

یک نفر دیشب مرد و هنوز ، نان گندم خوب است.

در نهفته ترین باغ ها ، دستم میوه چید. و اینک ، شاخه نزدیک ! از سر انگشتم پروا مکن. بی تابی انگشتانم شور ربایش نیست ، عطش آشنایی است. درخشش میوه ! درخشان تر. وسوسه چیدن در فراموشی دستم پوسید. دورترین آب ریزش خود را به راهم فشاند. پنهان ترین سنگ سایه اش را به پایم ریخت. و من ، شاخه نزدیک ! از آب گذشتم ، از سایه بدر رفتم. رفتم ، غرورم را بر ستیغ عقاب- آشیان شکستم و اینک ، در خمیدگی فروتنی، به پای تو مانده ام. خم شو ، شاخه نزدیک!

مثل زنبیل پر از میوه تب تند رسیدن دارم.

مثل یک گلدان ، می دهم گوش به موسیقی روییدن.

زندگی رسم خوشایندی است. زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ، پرشی دارد اندازه عشق. زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود. زندگی جذبه دستی است که می چیند. زندگی نوبر انجیر سیاه ، که در دهان گس تابستان است. زندگی ، بعد درخت است به چشم حشره. زندگی تجربه شب پره در تاریکی است. زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

باید امشب بروم. باید امشب چمدانی را که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد، بردارم و به سمتی بروم که درختان حماسی پیداست، رو به آن وسعت بی‌واژه که همواره مرا می‌خواند.

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه‌ها می‌گذرد و نسیمی خنک از حاشیه سبز پتو خواب مرا می‌روبد. بوی هجرت می‌آید: بالش من پر آواز پر چلچله‌هاست. صبح خواهد شد و به این کاسه آب آسمان هجرت خواهد کرد.

من اناری را، می‌کنم دانه، به دل می‌گویم: خوب بود این مردم، دانه‌های دلشان پیدا بود.

و من، در طلوع گل یاسی از پشت انگشت‌های تو، بیدار خواهم شد.

بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی‌ام.

کسی نیست، بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت میان دو دیدار قسمت کنیم. بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم. بیا زودتر چیزها را ببینیم.

در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.

صدا کن مرا. صدای تو خوب است. صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.