بریده‌هایی از کتاب نئو گلستان

از معاشرتِ کسان دل‌خسته بودم و از دوری دوستان دل‌شکسته که از شهر برون شدم. شنیدم در خرابه‌ای لعبتی با شوخ‌پسری همی‌گفت: «تو من را به چه خاطر خواهی؟ به خاطر زلف و رخ و عارض و آغوش؟» پسر گفت: «نه، محض سجایای اخلاقی و تفکرات ژرف عرفانی‌ات و تألیفاتی چون فیه ما فیه و فرانسوی در سفر و مقالاتی که به فصل‌نامهٔ سمرقند اندر نشر دادی و کراماتی از قبیل راه رفتن بر آب و طی‌الطریق و تلاش‌هایی که در زمینهٔ بهبود حقوق بشر در میانمار و شرق دور داشتی و نقش ارزنده‌ات در از بین بردن گروه‌های تجارت کودکان در افریقا و کشف واکسن مالاریا و نقش مؤثرت در احیای جنگل‌های آمازون و موفقیت در کاهش دمای هوای کرهٔ زمین و ممانعت از آب شدن یخ‌های قطبین و به پاس‌داشت کرامت انسانی و حقوق شهروندی می‌خواهمت.»

«شرح احوال مُلک و ملت ما از دو حالت قدم برون ننهاد یا که بی‌داد بعدِ آشوبی یا که آشوب بعدِ استبداد»

ای که از اقبال خوش سلطان شدی تا که سلطانی به ریش ما بخند هر چه خواهی کن، ولیکن آخرش پشت‌سر سیفون بکش در را ببند

هر که دست از جان بشوید، دهان بگشاید و ناگفته‌ها بگوید.

هر گنه کردم به عمرم از اساس دیدنت بر من شد آن‌ها را تقاص

«ما سنتی و اُمّل و گاگول و خرفت‌ایم جنسی که بدادیم دگر پس نگرفتیم»

بنز و پورشه به چشم مردم سیر کمتر از یک پراید ارزان است آن‌که را دستگاه و قوت نیست اوج لذت چراغ پیکان است

«شرح احوال مُلک و ملت ما از دو حالت قدم برون ننهاد یا که بی‌داد بعدِ آشوبی یا که آشوب بعدِ استبداد»

«هر آن پیجی که بهر کار خیر است بکردی لایک و گفتی ما چنین‌ایم ولی وقتی که حرف از مایه آید به جز قطعی و ساین‌اوتت نبینیم»

سرخی سیلی‌ات به صورت من برطرف می‌شود به ساعاتی با تو می‌ماند آن‌چه بر من رفت تا چشی تلخی مکافاتی

کسی کو کم خورَد یا کم بخواهد ته صف جای او باشد همیشه خوراک کم اگر شرط بزرگی‌ست همیشه خر بُود سلطان بیشه

دروغی مصلحت‌آمیز به از راستی فتنه‌انگیز.

چو ما گر عافیت خواهی به گیتی ببر بالا سطوح سیکوریتی

«به آن کاری زبان را می‌دوانند که خود خواهند و از آن ناتوان‌اند»

چو دارایی و گر بی‌چیز هستی اگر این کس نداند، شهریاری

ما که رفتیم قریه، تو بمان و بقیه

بی‌نوا باید که اندر زیر دار شُل کند لذت بَرَد از روزگار

بسی پرسش که در بطنش جواب است که شرحش بیش از این دور از صواب است

بیاید روز هولی در سماوات که میرد ماه و تیر و دُبّ و کژدم ولی روزی نمی‌بینم که مانَد زبان یاوه‌گو از کار مردم

قربان زبان تند خصمی کو آینه شد برابر من