بریده‌هایی از کتاب واقع نگری

- باید به آن‌ها بیاموزیم زندگی در گذشته واقعاً چگونه بوده است تا فکر نکنند هیچ پیشرفتی وجود نداشته است. - باید به آن‌ها بیاموزیم چگونه هم‌زمان دو فکر را در ذهن‌شان نگه دارند: یکی این‌که چیزهای بد در جهان وجود دارد؛ دوم این‌که بسیاری چیزها دارد بهتر می‌شود.

غریزه‌ی منفی‌نگری این موضوع بیش‌تر به گرایش ما به‌سمت منفی‌نگری برمی‌گردد. غریزه‌ی ما بیش‌تر به بدی‌ها توجه می‌کند تا خوبی‌ها. سه مسئله در میان است: یکی به‌خاطرآوردن گذشته به‌شکلی اشتباه؛ دوم گزارش‌دهی‌های گزینشیِ خبرنگاران و فعالان؛ سوم، این احساس که تا وقتی چیز بدی وجود دارد، نباید گفت اوضاع دارد بهتر می‌شود.

عجیب است که مردم چه حدوحدودی برای خودشان تعیین می‌کنند و وقتی درون مرزهای خودشان باقی می‌مانند، چقدر احساس مؤدب‌بودن می‌کنند.

ممکن است آدم از خودش بپرسد اصلاً رهبران واقعاً آن‌قدر مهم‌اند؟ احتمالاً پاسخ خیر است. این مردم‌اند، عوام‌اند که جامعه را می‌سازند.

من با جدیت تمام، «امکان‌گرا»هستم.

اطلاعات این کتاب از نوعی است که هرگز از آن اطلاع نداشته‌اید: اطلاعات به‌مثابهٔ درمان، فهم به‌مثابهٔ منشأ آرامش ذهنی. زیرا جهان واقعاً به آن غم‌انگیزی و دراماتیکی‌ای نیست که به‌نظر می‌رسد.

خطر شیوع شکلی از آنفلوآنزا که برایش واکسنی نداریم، همواره ما را تهدید می‌کند و باید این خطر را کاملاً جدی بگیریم.

جهان زمانی به دو قسمت تقسیم می‌شد؛ اما دیگر این‌طور نیست. امروزه بیش‌ترِ آدم‌ها وسط آن دو قسمت قرار گرفته‌اند. دیگر شکافی میان غرب و بقیه‌ی کشورها، توسعه‌یافته‌ها و درحال‌توسعه‌ها، یا فقیرها و ثروتمندها وجود ندارد. دیگر نباید از دسته‌بندی‌های دوتایی‌ای استفاده کنیم که چنین تفکری را به ذهن متبادر می‌کنند.

درواقع، در مقابل مقصردانستنِ هر فرد یا گروهی از افراد، برای هرچیزی مقاومت کنید؛ چون مشکل این‌جاست که وقتی آدم‌بد داستان را می‌شناسیم، دیگر فکر نمی‌کنیم و خب، تقریباً همیشه مسئله پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. تقریباً همیشه مسئله‌ی علت‌های چندگانه‌ی متقابل، یک نظام است

بیش‌ترِ مردم غذای کافی برای خوردن دارند، به آب تصفیه‌شده دسترسی دارند، به بیش‌تر بچه‌ها واکسن زده می‌شود و بیش‌تر دخترها، تحصیلات ابتدایی‌شان را تمام می‌کنند.