بریده‌هایی از کتاب واقع نگری

خوب گوش کنید. اگر صدای تمرین کودکی را می‌شنوید که دارد گیتار یا پیانو تمرین می‌کند، به این معناست که آن کودک غرق نشده و دارد لذت و آزادیِ برآمده از نواختن موسیقی را حس می‌کند.

- باید به آن‌ها بیاموزیم زندگی در گذشته واقعاً چگونه بوده است تا فکر نکنند هیچ پیشرفتی وجود نداشته است. - باید به آن‌ها بیاموزیم چگونه هم‌زمان دو فکر را در ذهن‌شان نگه دارند: یکی این‌که چیزهای بد در جهان وجود دارد؛ دوم این‌که بسیاری چیزها دارد بهتر می‌شود.

خطر شیوع شکلی از آنفلوآنزا که برایش واکسنی نداریم، همواره ما را تهدید می‌کند و باید این خطر را کاملاً جدی بگیریم.

غریزه‌ی منفی‌نگری این موضوع بیش‌تر به گرایش ما به‌سمت منفی‌نگری برمی‌گردد. غریزه‌ی ما بیش‌تر به بدی‌ها توجه می‌کند تا خوبی‌ها. سه مسئله در میان است: یکی به‌خاطرآوردن گذشته به‌شکلی اشتباه؛ دوم گزارش‌دهی‌های گزینشیِ خبرنگاران و فعالان؛ سوم، این احساس که تا وقتی چیز بدی وجود دارد، نباید گفت اوضاع دارد بهتر می‌شود.

بیش‌ترِ مردم غذای کافی برای خوردن دارند، به آب تصفیه‌شده دسترسی دارند، به بیش‌تر بچه‌ها واکسن زده می‌شود و بیش‌تر دخترها، تحصیلات ابتدایی‌شان را تمام می‌کنند.

عجیب است که مردم چه حدوحدودی برای خودشان تعیین می‌کنند و وقتی درون مرزهای خودشان باقی می‌مانند، چقدر احساس مؤدب‌بودن می‌کنند.

مغز ما خیلی اوقات بدون فکرکردنِ زیاد، به نتیجه‌گیری‌های سریع بسنده می‌کند.

خطای دید در چشم‌های ما اتفاق نمی‌افتد؛ در مغزهای‌مان رخ می‌دهد.

غریزهٔ ما می‌خواهد کسی را پیدا کنیم که مقصر بدانیم؛ اما به‌زحمت در آینه نگاه می‌کنیم.

من با جدیت تمام، «امکان‌گرا»هستم.

اطلاعات این کتاب از نوعی است که هرگز از آن اطلاع نداشته‌اید: اطلاعات به‌مثابهٔ درمان، فهم به‌مثابهٔ منشأ آرامش ذهنی. زیرا جهان واقعاً به آن غم‌انگیزی و دراماتیکی‌ای نیست که به‌نظر می‌رسد.

جهان زمانی به دو قسمت تقسیم می‌شد؛ اما دیگر این‌طور نیست. امروزه بیش‌ترِ آدم‌ها وسط آن دو قسمت قرار گرفته‌اند. دیگر شکافی میان غرب و بقیه‌ی کشورها، توسعه‌یافته‌ها و درحال‌توسعه‌ها، یا فقیرها و ثروتمندها وجود ندارد. دیگر نباید از دسته‌بندی‌های دوتایی‌ای استفاده کنیم که چنین تفکری را به ذهن متبادر می‌کنند.

درواقع، در مقابل مقصردانستنِ هر فرد یا گروهی از افراد، برای هرچیزی مقاومت کنید؛ چون مشکل این‌جاست که وقتی آدم‌بد داستان را می‌شناسیم، دیگر فکر نمی‌کنیم و خب، تقریباً همیشه مسئله پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. تقریباً همیشه مسئله‌ی علت‌های چندگانه‌ی متقابل، یک نظام است

«اوضاع دارد خراب می‌شود»؛ این عبارتی است که این روزها زیاد می‌شنویم. چیزهای بد زیادی در این دنیا وجود دارد. تعداد تلفات جنگی از زمان جنگ جهانی دوم کاهش یافته بود؛ اما با جنگ سوریه، این روند معکوس شد. تروریسم هم دوباره دارد اوج می‌گیرد.

اگر به‌جای این‌که انگشت اتهام را به‌سمت یکدیگر بگیرند، دانش خودشان را می‌سنجیدند، شاید همه‌شان متواضع‌تر می‌شدند. وقتی در آمریکا نظرسنجی کردیم، تنها پنج درصد مردم درست جواب دادند. نودوپنج درصد دیگر، فارغ از این‌که به کدام حزب تمایل دارند، اعتقاد داشتند فقر مطلق جهان در بیست سال گذشته یا تغییری نکرده یا دوبرابر شده است. این درست برعکس واقعیت است.

باهوش‌بودن، اهل حساب‌وکتاب بودن یا باسوادبودن، یا حتی بردن جایزهٔ نوبل، میان‌بری به دانش حقیقی جهان نیست. متخصصان، تنها در زمینهٔ خودشان متخصص‌اند.

گاه بیش‌تر شنیده‌شدن اخبار بد، به‌دلیل رصد بیش‌تر درد و رنج مردم است، نه بدترشدن دنیا.

واقع‌نگری یعنی... بفهمیم که ممکن است دیدگاه یگانه‌ای ذهن‌مان را محدود کند، و به‌یاد داشته باشیم که باید از زوایای متعددی به مشکل نگاه کنیم تا درکی دقیق‌تر داشته باشیم و راه‌حلی عملی پیدا کنیم. برای کنترل غریزهٔ دیدگاه یگانه، جعبه‌ابزار بردارید، نه چکش.

واقع‌نگری یعنی... بفهمیم چه موقع داستانی دارد از شکاف‌ها حرف می‌زند و به‌یاد داشته باشیم این روایت، تصویر را به دو گروه مجزا با شکافی در میان، تقسیم می‌کند. بیش‌تر مواقع، واقعیت اصلاً دوقطبی نیست. معمولاً اکثریت، جایی میان این دو قطب قرار دارند؛ یعنی جایی که گمان می‌شود شکاف است.

چون «ترسناک» و «خطرناک» دو مقولهٔ جداگانه‌اند. چیزهای ترسناک، احساس خطر را در ما به‌وجود می‌آورند؛ اما چیزهای خطرناک، ما را در معرض خطر واقعی قرار می‌دهند.