بریده‌هایی از کتاب فایز دشتستانی

دو بیتی شمارهٔ ۴۸ دو چشمت چون به چشمانم نگه کرد لب لعل و رخت روزم سیه کرد مکن عشوه دگر بر فایز زار که ابروی کجت جانم تبه کرد

نگارا شربت از لبهات بفرست گلاب از گوشه چشمات بفرست برای توتیای چشم فایز کف دستی ز خاک پات بفرست

نسیم روح‌پرور دارد امشب شمیم زلف دلبر دارد امشب گمانم یار در راه است، فایز که این دل شور در سر دارد امشب

نمی‌بینم ز مردم آشنایی نمی‌آید ز کس بوی وفایی مده فایز به وصل گلرخان دل که آخر می‌کشندت از جدایی

دلم را جز تو کس دلبر نباشد به جز شور توام در سر نباشد دل فایز تو عمدا می‌کنی تنگ که تا جای کس دیگر نباشد

اگر آهی کشم افلاک سوزد در و دشت و بیابان پاک سوزد اگر آهی کشد فایز از این دل یقین دارم گل نمناک سوزد

چو عمر رفته رفتی برنگشتی

دلم از فرقت روی تو خون شد

مرا این زندگی از بوی یار است وگرنه جان بدین پیکر چه کارست؟

برفت آن یار و از ما مهر برداشت خیالش هم مرا آسوده نگذاشت به فایز آنچه کرده آن جفاجو نه باور کرد دل، نه عقل پنداشت