بریده‌هایی از کتاب فایز دشتستانی

ز آب و آتش و از خاک و از باد خدا رخسار خوبان را صفا داد چو چشم ما نظر بگشاد، فایز غضو ابصارکم را کرد ارشاد

نگارا شربت از لبهات بفرست گلاب از گوشه چشمات بفرست برای توتیای چشم فایز کف دستی ز خاک پات بفرست

هنوزم بوی زلفش در مشام است هنوزم ذوق لبهایش به کام است کجا فایز شود از ناله خاموش مگر آن دم که در خاکش مقام است

دل از من چشم شهلا دلبر از تو لب خشکیده از من کوثر از تو بنه بر جان فایز منت از لطف سر از من سینه از من خنجر از تو

ندانم خواب یا بیدار بودم ز شوقش مست یا هشیار بودم به باغ خلد فایز بود گویا و یا سر در کنار یار بودم

دلم را جز تو کس دلبر نباشد به جز شور توام در سر نباشد دل فایز تو عمدا می‌کنی تنگ که تا جای کس دیگر نباشد

نه یادم می‌کنی نه می‌روی یاد به نیکی باد یادت ای پریزاد

نسیم روح‌پرور دارد امشب شمیم زلف دلبر دارد امشب گمانم یار در راه است، فایز که این دل شور در سر دارد امشب