بریده‌هایی از کتاب دیگرانی ها

شب کابوس من تکرار شد وقتی که فهمیدم... جهان روی سرم آوار شد وقتی که فهمیدم... تمام مرگ‌ها یک بار خواهد بود میدانم ولی شیون چرا صدبار شد وقتی که فهمیدم...

وقتی که سرما را بلد باشم یا درد و غمها را بلد باشم تنها میان این‌همه تن‌ها باید که تنها را بلد باشم من هر شبی تا صبح بیدارم تا اینکه فردا را بلد باشم باران نپرسید از منِ مرداب شاید که دریا را بلد باشم

می‌ترسم از دل‌ناگرانی‌ها از خنده‌ات با دیگرانی‌ها می‌سوزم از این سرگرانی‌ها با این منِ عاشق مدارا کن! رفتن گناهم بود می‌دانم عشق اشتباهم بود می‌دانم هرچند سرد اما ولی تنها با تو نگاهم بود، می‌دانی! درگیر آه سینه سوز اما خوابت شب ویادت به روز اما آسوده رفتی و هنوز اما

آن لحظه که لب بر لبش داری آن لحظه که با او هم آغوشی آن دم که با او سیر می‌خندی عشقم! مبادا یاد من باشی هر وقت باران شد که‌یا در ماه از چشمهایت نور می‌پاشی هر وقت موسیقی شنیدی تو عشقم! مبادا یاد من باشی هر وقت اشعارش کتابت شد یا ساخت از عکس تو نقاشی یا ماه بر نامش سند کردی عشقم! مبادا یاد من باشی

تاجی سر "ساحل" نزد هر "موج" جز مشتی صدف

هربار تا موجی شدم، هر دفعه تو "ساحل" شدی

رفتم اما همیشه مردمهام انعکاس دو قاب چشمانت چون گرفت و به قله ای بردم پنجه‌های عقاب چشمانت

در نگاه تو مویرگهایت شرح اندوه سرخ باران است سایه‌های کبود چشمانت علت مرگ سربداران است

من داشتم بر او حساب دیگر اما او هم مرا چون دیگران پنداشت، افسوس

خواستند ابر را به زمین تبعید کنند! گریه اش گرفت... تمام شد...

حسم این نیست که تازه پیدایت کردم... حس می‌کنم که سالهاست گمت کرده بودم...

تا زنده ام نخواهید فهمید چه می‌گویم، سن درخت وقتی معلوم میشود که ساقه اش قطع شود!

مردها سخت می‌شکنند... اما اگر بشکنند... "سخت می‌شکنند"

تنها ترین تنها کسی در جمع باشد

دلم چرک است و چرکین است دنیایم بخواهم یا که نه این است دنیایم

من می‌روم، اینجا کسی "ما" نیست باید که "تنها" را بلد باشم

من به هر چیز در این دار بلا شک دارم

گفتند فرشتگان: کجایی هستی؟ انگار لبم آنچه سخنگوست نداشت گفتم که به اکراه، زمینی هستم جایی که مرا هیچکسی دوست نداشت

تو رفتی و من ماندم و یادت این بدترین نوع جدایی نیست؟

روزی تمام شعر من بودی حالا تمام بغضمی‌جانم