بریده‌هایی از کتاب شقایقانگی

چه بوی تندی ام داره، تب تلخ فراموشی

باور میکنی من هم کماکان زنده ام

من و احساس ِ ضعیفم

کارِ من از روز اول آه بود روز ها با سوزها همراه بود

معنی لیل و نهارش رفته بود زیر لب نجوای آرامی نمود: کاش از "بهمن""چهارش" رفته بود

کاش چندی که به آیینه تو دستت نرسد! تا بفهمی که ز تو دورشدن یعنی چه

هرچه گفتم، یا بود، یا شد، یا هست، و ایمان دارم... یا خواهدشد.

در حیرتم من از آن کارِ "کوه کن فرهاد" که راوی اش به گداز شرح حال چون می‌گفت چرا به تیشه بر آن شد که کوه بشکافد به جای آن غم من را به بیستون می‌گفت به شاهنامه ببردم گذار، من روزی ز خطای سیاوش آن کنیزِ دون می‌گفت ندانم ار غم من را "حکیم" می‌دانست دوباره از غم و از سوگِ سووشون می‌گفت؟ به خواب دیده ام ایوب را که با مجنون ز شکیباییِ یک عاشق زبون می‌گفت در سخن ها عملی هست که من می‌دانم با تولد اجلی هست که من می‌دانم بر دو روزی که گُلی را به ابد بسپارد بی سرآغاز ازلی هست که من می‌دانم

کاش چندی که به آیینه تو دستت نرسد! تا بفهمی که ز تو دورشدن یعنی چه

اینقدر آتیشه تو قلبم که بتونم حتی جهنم رو به آتیش بکشونم

لب اگر بگشایم، بیستون بشکافد این سکوت از من بود؛ من مقصر بودم؟

از خودم سنگدلی را دل تو یاد گرفت حال دیگرخودت استاد شدی، پس من هیچ!

تا که عشقم به خود آورد جهان سحرا شد!

من آشوبم، تمام آینه های جهان را مشت می‌کوبم،

وانماندی که بدانی که چه می‌گوید دل وانمانی، منِ بیچاره تورا می‌خواهم

تو چقدر دلسنگی تو چقدر بی رحمی اینهمه احساسو، تو.... نمی‌فهمی

حیف شد آن همه شعری که مسیرش گم شد

توی گریه می‌کشم از شکل صورتت یه طرح این حال منه خودت ببین بدون شرح

هردو چشمش چقدر بی تاب و... انتظارش چقدر زیبا بود اولین زن و آخرین شاید! او کسی قبل و بعد حوا بود

زندگانی زیباست، تو فقط با من باش مردگانی زیباست، تو فقط با من باش گرچه پیرم کردی، پیریِ زود رَسَم در جوانی زیباست، تو فقط بامن باش با تو بر روی زمین، نیست جایم اما بی مکانی زیباست، تو فقط بامن باش تو فقط زیبایی، جز تو هر زیبایی تا زمانی زیباست، تو فقط با من باش کو دلم، من به دلم، تو کجا، دل با من بی نشانی زیباست، تو فقط با من باش جان‌عزیز است ولی جان سپردن به رَهِ یارِ جانی زیباست، تو فقط با من باش