بریده‌هایی از کتاب شقایقانگی

امروز راه و رسم خیاطی به من آموخت بشکافت قلبم آنکه چشمانش غزل می‌دوخت!!! نهم

تو که خوشبخت شدی، شاد شدی، پس من چی؟ راهی خانه‌ی آباد شدی، پس من چی؟ من اسیر خودمم، بند تن و روح خودم! تو که از دست من آزاد شدی، پس من چی؟ آرزوهای دلم بودی و اما چه کنم... سهم غارتگریِ باد شدی، پس من چی؟

یه تبر مونده تو ریشم

چقد سخته بگی آتشفشانم، ولی کل جهان بدونه سردی من از روزی تو رو از دست دادم، که فهمیدی منو دیوونه کردی

این راز سر به مهرم در سینه ام نهادم

به درک، دورِ همی بود شکستیم آخر به فدای سرت، یک قطعه غروراست دیگر!

یک نفر از همه ی عطرفروشان جهان عطر جامانده ی در شال تورا می‌پرسد

تو که خوشبخت شدی، شاد شدی، پس من چی؟

چقدر دنیا برام کوچیک و تنگه میون اَمن آغوش قشنگت

اولین جمله ام به او این شد: "که ببخشم که دیر آمده ام" هردو چشمش چقدر بی تاب و... انتظارش چقدر زیبا بود اولین زن و آخرین شاید!

تو که خوشبخت شدی، شاد شدی، پس من هیچ!

گاهی پرستیدم تورا، شاید خدا نگذاشت تا در جهان من خدای دیگری باشد

عشق اشتباهِ ما بود

این حقیقت تلخ است!؟ طعم زیتون بد نیست!

از اون روزی که تاریکی شد از چشمای تو سهمم دیگه معنای برق هیچ نگاهی رو نمی فهمم

سر نهادم روی هر شانه و اما تکیه، نه بغض کردم تا دلت خواهد ولیکن گریه، نه بعد تو از تو فقط حس غزل ها مانده است قبل از این هم شعر می‌گفتم ولی این عده نه

مرده‌ای دیدم که بیچاره خودش درپی شمع مزارش رفته بود

امروز خیره در دو چشمم عشق را انکار... آن کس که بر من راه و رسم عاشقی آموخت

واسه عاشقی دلخوش من نباش یه کم عاشقی کن تو با من بجاش

ببین تنم شکسته امید من به باده ولی همین فکرتم از سرمن زیاده