بریده‌هایی از کتاب شقایقانگی

یه عطر از جنس تنهاییم،

بس صبر پیشه کردم بر هر جفا ز سویت از این شکیب بودن حیرت نموده ایوب!

می میرم نمی میرم نمی میرم ولی هر دفعه اش کذب بزرگی بود... "من خوبم"

چو بشکنی دل مرا، نه از تو من، به زیر لب باز گلایه هایی از رسم زمانه می‌کنم

تو فقط بامن باش

یقینم آمده بر دار هم من زنده می‌مانم، در این احوال هم خوبم! من امشب زنده می‌مانم! بر این جانِ "وفادارم" تو می‌بخشی یقیناً این همه "سگجانی" من را، نمی‌میرم ولی امشب به پایت نه، برایت پیر خواهم شد،

جان یابم از نفیرت، نا مهربانِ محبوب همچون شمیم یوسف بر چشم های یعقوب

این روزها تو ندانی، که به ظاهر چه می‌کنم با این دلِ شکسته‌ی شاعر چه می‌کنم

ای دریغا غافل این دل در خیالی باطلم گر تو را مدحی کند کس با وی اندر

او سکوت پشت سکوت! ده نخ از پاکتش ولی کم شد

من و این برزخ بی سرته و بی شاخ وَ دُم

که درد از یار و از او نیز درمان است نه از کامم، سخن کز عمق این جان است

رفتم و "من" جا ماند، بازگشتم "تو" نبود

در این جا زندگانی باید و من زندگی خواهم ولی تا هست در اینجا شقایق... دوستت دارم

امروز دیدم آنکه چشمانش غزل می‌دوخت آن را که از خورشید چشمش صد غزل می‌سوخت امروز خیره در دو چشمم عشق را انکار... آن کس که بر من راه و رسم عاشقی آموخت امروز از خاکسترم افسونگر آتش با وردهایش شعله های بی مثال افروخت امروز دیدم با دو چشمانم که حتی عشق این عاشقی ها را به نقد زندگی بفروخت

غرورم نذاشت این منم ما بشه می‌دونم که تنهایی تاوانشه تو مغرور ومن از تو مغرور تر تو هر لحظه میشی ازم دورتر اگه این غرور و یه روز بشکنی می‌بینی که کل جهان منی

نمی‌خواهد از این افسانگی ها دست بردارم درچنین روزی به کنج کافه ای شاعری شعر از کنارش رفته بود در بهار زندگانی چون خزان همچو تقویمش بهارش رفته بود مثل آن یاری که او نیز از سرا نغمه‌ی جانسوز تارش رفته بود

نمی‌دانم چرا اما، شقایق دوستت دارم به تعداد همه نبض دقایق دوستت دارم

سهم من از این جهان و تو همانی شد که بود من ز دنیایم تو و از تو، تو را می‌خواستم

چنان این مشت ها بر جایگاه و چکش قضّات می‌کوبم، که باور میکنی من هم کماکان زنده ام، خوبم! من امشب زنده می‌مانم! تمام آرزوهارا ببینم رفته بر بادش، نبودست و نباشد بعداز این هم زندگی هرچند مطلوبم... همین اندازه می‌دانم که اکنون زنده ام، خوبم! من امشب زنده می‌مانم!