بریده‌هایی از کتاب ساختار برنامه ریزی؛ براساس آیات نورانی قرآن و روایت اهل بیت (ع)

قانون‌گرایی و بزرگ شمردن مقررات، شرط رسیدن به خیری است که نزد خداست. این خود یکی از مقاصدی است که فرد در کارها و برنامه‌های خود باید در نظر بگیرد.

برخی از کارها به طور طبیعی غایتی دارند این در حالی است که ممکن است فرد به هر دلیلی در موقع انجام آن کار به آن غایت توجهی نداشته باشد مثلاً وقتی سمی خورده می‌شود طبعاً مسموم کننده است، به ندرت کسی سم را برای مسموم شدن می‌خورد ولی به هر دلیلی که فردی آن را بخورد، مسموم می‌شود (مگر آنکه خدا نخواهد). بنابراین بین فعالیت‌ها و نتایج اعمال ما روابطی وجود دارد که به طور طبیعی، خوب یا بد به آن می‌رسیم، هرچه اطلاع ما از این روابط تکوینی بیشتر و از هدایت بیشتری در این زمینه برخوردار و یا در کتاب روشنی‌بخش وحی از آن مطلع شویم، درصد خطا و اشتباه ما کمتر خواهد شد و اگر در این زمینه، جهل، نسیان و غفلت وجود داشته باشد، احتمال آسیب بسیار زیاد خواهد بود.

هرگاه در برنامه با گره‌ای مواجه شدیم بایستی تمام جوانب و مجموعه را بسنجیم و مستقیما بدون دلیل خود و اصل برنامه را مؤاخذه ننماییم.

خداوند هدف خلقت از جن و انس را، عبادت بیان فرمو

انسان لازم است به ازای نعمتی که به او می‌رسد شکرگزاری کند.

عاقبت و سرانجام مطلوب متعلق به کسی است که اهل تقواست و این چنین کسی هر لحظه، خود را در محضر پروردگارش می‌بیند و از هر لحظه برای رسیدن به او، از هیچ سعی و تلاشی مضایقه نمی‌کند.

هر کسی قبل از هر حرکتی ابتدا به غایتی که لازم است به آن برسد و خود را نیازمند به آن می‌داند می‌اندیشد

برنامه‌ریزی= وظیفه‌شناسی و انجام وظیفه در هر لحظه.