بریده‌هایی از کتاب شکوفه امامت بر شاخسار نبوت

لبخند و شادمانی را در میان خویش و در برخوردهایتان، آشکار نمایید و ستایش و سپاس خداوند را بر آنچه به شما بخشیده است، نمایان کنید. و با نیکی و خیر فراوان، از آرزومندان و آنان که چشم به دست شما دوخته‌اند، بازدید کنید. و در خوردنی‌ها و آنچه در دست و در توان دارید با ناتوانان، مساوات و همسانی داشته باشید پاداش یک درهم (هزینه کردن در راه خدا) در روز، برابر صد هزار درهم در روز دیگر است و باز هم افزودن بر پاداش از سوی خدای برین و والا (مورد انتظار) است و روزه در این روز از چیزهایی استی خداوند برین، بدان دعوت کرده است و پاداش عظیم در برابر آن نهاده به گونه‌ای که اگر بنده‌ای از بندگانش، از آغاز دنیا تا فرجام آن، روزها را به روزه‌داری و شب‌ها را به نیایش سپری کند، همسان کسی که در روز عید غدیر مخلصانه روزه گرفته است، نمی‌شود و بدان حد نمی‌رسد.

فرمود: «آیا می‌دانید که پیامبر (ص) پرچم خیبر را به دست من سپرد و فرمود: «فردا پرچم را به دست کسی خواهم داد که خدا و رسولش را دوست می‌دارد و خدا و رسولش او را می‌دارند. ترسو و فرارکننده نیست و خدا خیبر را به دست او فتح می‌کند.» گفتند: آری. به خدا قسم!

او همان کسی است که دروازۀ خیبر را به تنهایی از جا کنده در حالی که یک گروه چند نفری نتوانسته بود آن را بکند و هموست که «هُبل» را با آن بزرگی، از بام کعبه بر زمین افکند. امّا سخاوت و جودش، روشن است. خود روزه می‌گرفت و گرسنگی می‌کشید و غذایش را به دیگران می‌بخشید و دربارۀ او نازل شده است: «وَ یطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یتیماً وَ أَسیراً * إِنَّما نُطْعِمُکمْ لِوَجْهِ اللهِ لا نُریدُ مِنْکمْ جَزاءً وَ لا شُکوراً؛ و به [پاس] دوستیِ [خدا]، بینوا و یتیم و اسیر را خوراک می‌دادند. ما برای خشنودی خداست که به شما می‌خورانیم و پاداش و سپاسی از شما نمی‌خواهیم.»

و از او روایت شده که با دست خود، نخل‌های یهودیان مدینه را آبیاری می‌کرد؛ به حدّی که دست‌هایش آبله می‌افتاد. آنگاه اجرتش را انفاق می‌کرد و خود، از گرسنگی، سنگ بر شکم می‌بست.

امروز، روز کمال‌یافتن آئین است. امروز، روز پیمان بسته شده و روز شاهد و مشهود است، روز نمایان‌ساختن پیمان‌ها از دورویی‌ها و انکارهای آگاهانه است. امروز، روز بیان حقایق ایمان است. روز راندن شیطان و روز دلیل استوار است.

خدایی غیر از آن فرمانفرمای سامان‌بخش نیست.

بر نماز شب تا این حد اصرار داشت که در لیلةالهریر، بین دو صف لشکر برایش سجاده پهن کردند و او نماز شبش را خواند؛ در حالی‌که از هر طرف تیر می‌بارید و او هیچ وحشتی از آن نداشت و همچنان ادامه داد تا وظیفه‌اش را به پایان رساند

دربار, کلام او گفته شده: از کلام خالق، پایین‌تر و از کلام مخلوق، بالاتر است،

در گذشت و بردباری، او باگذشت‌ترین مردم و در برابر ناملایمات، بردبارترین آنها بود. در جنگ جمل وقتیی به مروان حکم (که از سرسخت‌ترین دشمنان او بود) او را عفو کرد، عبدالله بن زبیر که آشکارا او را ناسزا می‌گفت، وقتی در همان جنگ جمل به او دست یافت و به اسارت گرفت، از تقصیرات او درگذشت و فرمود: «برو، دیگر تو را نبینم.» و بیش از این چیزی نگفت.

دشمن سرسخت و خونخوار او معاویه که در عیب‌تراشی و نقض‌گویی او کوشش‌ها نمود، در جواب «محصن بن ابو محصن» که به معاویه گفته بود، از نزد بخیل‌تریم مردم می‌آیم [و منظورش علی (ع) بود]، گفت: وای بر تو! چگونه او را بخیل‌ترین مردم می‌نامی؟ در حالی که اگر خانه‌ای از طلا و خانه‌ای از کاه داشت، طلایش قبل از کاه تمام می‌شد. او کسی است که خانه را اط اموال خالی می‌کرد و سپس در آن نماز می‌گزارد.