بریده‌هایی از کتاب یگانگی با تمامیت هستی

وقتی شما در مقابل شکلی که زندگی در این لحظه به خود گرفته است واکنش نشان می دهید و هنگامی که حال را به عنوان وسیله، مانع، یا دشمن در نظر می گیرید، آن بخش از هویت تان که وابسته به شکل است یعنی نفس تحتانی را تقویت می کنید. این وضعیت منجر به واکنش گرایی نفس تحتانی می شود. واکنش گرایی یعنی چه؟ یعنی معتاد شدن به واکنش. هر چه بیشتر واکنش گرا شوید، بیشتر گرفتار شکل می شوید و هر چه بیشتر خود را با شکل بشناسید و یکی بدانید، نفس تحتانی قوی تر می گردد. در چنین وضعیتی، هستیِ شما (بخش اصیل وجود شما که بی شکل است) دیگر از طریق شکل نمی درخشد، یا به ندرت درخشش می یابد.

آتش رنج، به نور آگاهی تبدیل می شود.

اعتماد به نفس حقیقی و فروتنی حقیقی از شناخت برمی خیزند، ولی از منظر نفس تحتانی، اعتماد به نفس و فروتنی، مغایر یکدیگرند. حقیقت این است که آن ها یکسان و یکی هستند.

حذف زمان از آگاهی تان، حذف نفس تحتانی است. این تنها تمرین معنوی حقیقی است.

تمام زندگی شما در این لحظۀ حالِ دائم، جاری می شود. حتی لحظات گذشته و آینده، فقط وقتی وجود دارند که شما از طریق فکر کردن به آن ها، در تنها لحظه ای که وجود دارد، یعنی این لحظه، آن ها را به خاطر می آورید (گذشته) یا انتظار آن ها را می کشید (آینده).

هر وقت، بیشتر از آن که بخواهید در حال انجام دادنِ کارِتان باشید بخواهید به هدفتان برسید، تحت فشار قرار می گیرید. در چنین وضعیتی تعادل بین لذت و کشش ذاتی از دست رفته و دومی غالب شده است.

بطور کامل در آنچه انجام می دهید حاضر باشید و سکونِ زنده و هوشیار درون خود را در پس زمینۀ آن فعالیت حس کنید. خیلی زود در خواهید یافت که آنچه در این وضعیتِ افزایش یافتۀ هشیاری انجام می دهید، بجای اینکه اضطراب آور، خسته کننده یا آزار دهنده باشد، عملاً لذت بخش می گردد. اگر بخواهیم دقیق تر بگوئیم، چیزی که شما از آن لذت می برید، در واقع عمل بیرونی نیست، بلکه بُعدِ درونی آگاهی است که در آن عمل جاریست. این پیدا کردنِ لذتِ بودن، در آنچه انجام می دهید است. اگر شما حس می کنید زندگی تان از اهمیت و معنای کافی برخوردار نیست یا بیش از حد اضطراب آور یا خسته کننده است، به این دلیل است که شما هنوز آن بُعد را به زندگی خود نیاورده اید و آگاه بودن از آنچه انجام می دهید هنوز هدف اصلی شما نشده است.

فقط با بیداری، می توانید معنای حقیقی کلمۀ "بیداری" را درک کنید. وقتی که بیدار می شوید، بجای گم شدن در افکارتان، خود را به صورت آگاهیِ پشتِ آن افکار درک می کنید. سپس، فکر کردن، به عنوان یک فعالیت خودمختار که در خدمت خودش عمل می کند و شما را به تسخیر درآورده و زندگی تان را پیش می برد، دیگر وجود نخواهد داشت. هُشیاری، از تفکر، سبقت می گیرد و بر آن تسلط می یابد. بجای اینکه، فکر کردن، متصدی امور زندگی شما باشد، تبدیل به خدمتکارِ "هشیاری" می گردد. هشیاری، ارتباط آگاهانه با شعور تمامیت هستی است. هشیاری، به معنای آگاهی بدون فکر یا "حضور" است. ارتباط بین هشیاری و تفکر چیست؟ هشیاری، فضایی است که تفکر در آن واقع می شود هنگامی که آن فضا از خود آگاه شده باشد.

وقتی "آگاه باشید" که خود را با چیزی یکی انگاشته اید و بخشی از خود را در آن می شناسید، آن هویت، دیگر کامل نیست. "من هشیاری ای هستم که از وابستگی اش آگاه است." این، آغاز تغییر آگاهی است.

بُعد بی زمان آگاهی، چیزی نیست که بتوان از طریق تفکر استدلالی و فهم عقلانی به آن دست یافت.