بریده‌هایی از کتاب یگانگی با تمامیت هستی

علت اصلی ناشادی هرگز ناشی از یک موقعیت نیست، بلکه ناشی از افکار شما نسبت به آن موقعیت است.

نیرویی که در لحظۀ حاضر پنهان شده است، آگاهی است. به همین دلیل، می توانیم آن را "حضور" نیز بنامیم. هدف نهایی وجود انسان، یا به عبارت دیگر، هدف شما، آوردن آن نیرو به این جهان است.

تمامیت (زندگی) می خواهد که نهال به درخت بدل شود، ولی نهال، خود را جدا از زندگی نمی بیند و از اینرو چیزی برای خود نمی خواهد. به همین دلیل نگران یا تحت فشار نیست و اگر باید نارس و نابهنگام بمیرد، به آسانی می میرد. آن نهال همانقدر تسلیم مرگ است که تسلیم زندگی است و ریشه داشتن در هستی، یا همان زندگیِ بی شکل و ابدی را حس می کند، بدون اینکه به مبهم بودن آن اهمیت دهد.

وقتی "نه" گفتن به زندگی، که عادت شده است، تبدیل به "آری" شود و شما به لحظۀ حاضر اجازه دهید همان گونه که هست باشد، زمان و نفس تحتانی را محو می کنید.

علت اصلی ناشادی هرگز ناشی از یک موقعیت نیست، بلکه ناشی از افکار شما نسبت به آن موقعیت است.

نفس تحتانی می گوید، "من نباید رنج بکشم." و این فکر باعث می شود که شما خیلی بیشتر رنج بکشید. این تحریف حقیقت است که همیشه متناقض به نظر می رسد. حقیقت این است: قبل از اینکه شما بتوانید به ورای رنج بروید، لازم است آن را بپذیرید.

حذف زمان از آگاهی تان، حذف نفس تحتانی است. این تنها تمرین معنوی حقیقی است. چیزی که در موردش صحبت می کنیم، حذف زمانِ روانی است، که به معنای درگیری و مشغولیتِ بی پایانِ ذهن نفسانی با گذشته و آینده است و همچنین به معنای عدم تمایل، به "یکی شدن با زندگی از طریق زیستن در هماهنگی با لحظۀ حاضر" می باشد. لحظه ای که هستیِ آن اجتناب ناپذیر است.

هر گاه مجبورید کاری را انجام دهید ولی نمی توانید از آن لذت ببرید، حداقل می توانید "بپذیرید" که باید انجامش دهید. پذیرش به این معناست: در حال حاضر، این کاریست که موقعیت فعلی و این لحظه، انجام دادنِ آن را توسط من می طلبد، بنابراین آن را با کمال میل و رغبت انجام می دهم. اگر نمی توانید از آنچه انجام می دهید لذت ببرید یا آن را بپذیرید، متوقفش کنید. در غیر این صورت، شما دارید از قبول مسئولیت تنها چیزی که واقعاً می توانید در این لحظه مسئولش باشید سر باز می زنید. این تنها چیزی است که واقعاً اهمیت دارد، یعنی وضعیت آگاهی شما در رابطه با لحظۀ حاضر. و اگر مسئولیت وضعیت آگاهی تان را نپذیرید، مسئولیت زندگی را نپذیرفته اید.

اگر بجای اینکه منتظر تغییری باشید تا لذت بردن را آغاز کنید، بتوانید از هرآنچه اکنون انجام می دهید لذت ببرید، احتمال اینکه گشایش و تغییر مثبت در سطح بیرونی زندگی شما اتفاق بیفتد، خیلی بیشتر می شود. وقتی نقطۀ مرکزی زندگی شما، بجای گذشته و آینده، "لحظۀ حاضر" باشد، توانایی شما در لذت بردن از آنچه انجام می دهید و به همراه آن، کیفیت زندگی تان، بطور چشمگیری افزایش می یابد. لذت، از آنچه انجام می دهید نمی آید، بلکه از ژرفنای وجود شما به درون آنچه انجام می دهید و در نتیجه به این جهان جاری می گردد. شما از هر فعالیتی که در حین انجام آن کاملاً حاضر هستید لذت می برید، هر فعالیتی، که صرفاً وسیله ای برای رسیدن به چیزی و پایان دادن به آن نباشد. آنچه واقعاً به شما لذت می دهد، عملی که انجام می دهید نیست، بلکه حس عمیق زنده بودن است که در آن جریان دارد. این زنده بودن، با آن کسی که شما هستید یکی است. این بدان معناست که وقتی شما از انجام کاری لذت می برید، واقعاً نشاطِ بودن را در شکل پویای آن تجربه می کنید. به همین دلیل است که هرآنچه از انجامش لذت می برید، شما را به نیروی نهفته در تمامیت هستی متصل می کند.

اگر شما بخواهید علت هر رخداد را ردیابی کنید، مجبور خواهید بود کل مسیر را تا آغاز آفرینش بازگردید.