بریده‌هایی از کتاب خودت باش دختر

جامعهٔ ما فرصت‌های زیادی برای بی‌خیالی و تنبلی ایجاد کرده است؛ به‌ندرت پیش می‌آید که اطرافمان پر از کارهایی باشد که مسئولیتشان را برعهده بگیریم. البته این هم به‌ندرت پیش می‌آید که اطرافمان پر از اسپرسویِ وانیلی بدون شکر باشد اما وقتی هوس نوشیدن آن را بکنم هرطور شده راهی را برای به‌دست‌آوردنش پیدا می‌کنم.

تابه‌حال چند بار خانواده، دوستان و همکارانتان شاهد کم‌آوردن و کنار کشیدنتان بوده‌اند؟

اگر مدام به خودتان قول بدهید و به آن عمل نکنید مثل این است که اصلاً هیچ قولی نداده‌اید. درواقع فقط حرف زده‌اید.

همین بی‌اعتمادی و هراس درمورد خودتان نیز صدق می‌کند. ضمیر ناخودآگاهتان می‌داند که بعد از آن‌همه زیرقول زدن‌ها و متوقف‌کردن برنامه‌ها و دست‌برداشتن از اهدافتان، شما دیگر قابل‌اعتماد نیستید.

اگر واقعاً قرار باشد به عهدی که با خود بسته‌اید وفادار باشید همان لحظه شروع خواهید کرد.

چیزهایی را که خوشحالم می‌کردند مشخص کردم و همان کارها را انجام دادم. به‌نظر می‌رسد این مشخص‌ترین و واضح‌ترین ایدهٔ دنیاست اما درنهایت افراد کمی هستند که چیزهایی را انتخاب می‌کنند که باعث خوشحالی‌شان می‌شود.

۲. اطرافم را پر از انرژی‌های مثبت کردم. حتی وقتی درباره‌اش می‌نویسم هم مو به تنم راست می‌شود می‌شود چون این جمله بیشتر شبیه پوستری است که در کلاس ورزش روی دیوار نصب شده باشد اما چه این جمله زیبا باشد چه نه، حقیقتی مسلم است. آنچه اطرافت را پر کرده تو را شکل می‌دهد. تو همان کسی می‌شوی که در گوشَت خوانده می‌شود. اگر خودتان را روبه‌سقوط می‌بینید یا فکر می‌کنید که در فضایی منفی و دل‌مرده زندگی می‌کنید بهتر است نگاه دقیق‌تری به افراد و چیزهایی که هر روز می‌بینید بیندازید.

وقتی انتخاب می‌کنید که از زندگی‌تان لذت ببرید دیگر مهم نیست که کجا هستید یا رُک بگویم، دیگر مهم نیست چه حرف‌ها و نظرات منفی‌ای درموردتان گفته می‌شود. دراین‌صورت باز هم شادی و خوشبختی را پیدا می‌کنی چون شادی به اینکه کجا هستی ربطی ندارد، به کسی که هستی مربوط می‌شود.

در میان غم و ترس و سردرگمیِ مرگ او به حقیقتی بزرگ پی بردم: اگر زندگی‌ای بهتر از آنچه در آن متولد شده بودم را می‌خواستم، ساختنش بستگی به خودم داشت.

وقتی می‌گویم بدبخت منظورم ناراضی‌بودن، بی‌اراده‌بودن، ناامیدبودن، عصبی‌بودن است و داشتن هر احساسی که باعث شود به‌جای استقبال از زندگی با آغوش باز، از آن دوری کنیم.

اگر شما بدبخت هستید تقصیر خودتان است.

زندگی باارزشی که به شما بخشیده شده مثل یک کشتی‌ست که در حال عبور از اقیانوس است و شما باید ناخدای آن باشید. قطعاً لحظاتی هست که طوفان کشتی را به تلاطم می‌اندازد و باعث می‌شود سطح کشتی پر از آب شود و بادبان از وسط دو نیم شود؛ اما این همان لحظه‌ای‌ست که شما باید بجنگید و آب سطح کشتی را سطل‌به‌سطل تخلیه کنید و بیرون بریزید. این همان لحظه‌ای‌ست که باید بجنگید و سکّان را دوباره به دست بگیرید. این زندگی شماست. شما باید قهرمان قصهٔ خودتان باشید.

لحظاتی که احساس غرق‌شدن و شکست می‌کنید باید کوتاه و زودگذر باشند. نباید کل وجود و هستی شما را فرابگیرند!

زندگی نباید همیشه شما را محصور کند و شکست دهد. زندگی نباید به‌معنای زنده‌ماندن باشد بلکه باید به‌معنای زندگی‌کردن باشد.

هدیهٔ زندگی این است که روز بعد شانس دوباره‌ای برای رسیدن به هدفمان خواهیم داشت.

امیدوارم به این باور برسید که می‌توانید تبدیل به هرکس و هر چیزی که دوست دارید شوید. در سخت‌ترین روزها به‌یاد داشته باشید که یک حرکت روبه‌جلو، خواه به‌اندازهٔ یک اینچ یا یک مایل، تنها چیزی‌ست که نیاز دارید.

شما بیش از آنچه تاکنون شکل گرفته‌اید هستید و با این آگاهی می‌توانید بر تمام کارهایی که انجام می‌دهید کنترل داشته باشید.

کِرم ابریشم فوق‌العاده است اما اگر فکر کند خوب‌بودن کافی‌ست و تصمیم بگیرد همان شکلی بماند آن‌وقت ما از دیدن موجود زیبایی که می‌تواند به آن تبدیل شود محروم می‌مانیم.

اما اگر باور داشته باشید که تنها کسی که زندگی‌تان را کنترل می‌کند خودتان هستید آن‌وقت بلند شده و دوباره تلاش می‌کنید. و به تلاش ادامه می‌دهید تا زمانی‌که حس کنترل‌داشتن بر زندگی بر غیرقابل‌کنترل‌بودن آن برتری پیدا کند. این حس به روال زندگی‌تان تبدیل شده و شما نیز به آدمی که باید باشید تبدیل می‌شوید.

اصلاً زندگی شما نباید شبیه زندگی دیگران باشد بلکه باید ساختهٔ دست خودتان و حاصل تلاش خودتان باشد. سخت است؟ صددرصد! انتخاب راه ساده به کاناپه و وزن زیاد ختم می‌شود درحالی‌که زندگی به‌سادگی از کنارتان می‌گذرد و آن را از دست می‌دهید.