بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

ما از اینکه چقدر در تاریخ موفق به حساب می‌آییم متأثر نمی‌شویم. تنها زمانی می‌توانیم خودمان را خوشبخت بدانیم که به اندازه یا حتی بیشتر از افرادی داشته باشیم که با آنها بزرگ شده‌ایم، در کنارشان کار کرده‌ایم، آنها را مثل دوست در کنار خود داشته‌ایم یا در قلمروی عمومی مشترکی قرار گرفته‌ایم.

هزینه‌ای که ما به خاطر انتظار بیش از حد خود در مقایسه با پیشینیانمان پرداختیم، اضطرابی ابدی است مبنی بر اینکه نکند از چیزی که باید باشیم، فاصلهٔ بسیاری داریم.

بیشترین انگیزهٔ نهان ما به صعود از سلسله‌مراتب اجتماعی ممکن است چندان در کالاهای مادی که می‌توانیم به دست آوریم یا قدرتی که به کار می‌بریم ریشه نداشته باشد، بلکه بیشتر به مقدار عشقی وابسته باشد که به خاطر موقعیت برترمان دریافت می‌کنیم. پول، شهرت و نفوذ ممکن است بیشتر بلیطی برای ورود به عشق ارزشمند به حساب آیند تا اینکه خودشان هدف باشند.

«هنر، منتقد زندگی است.»

به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

سریع‌ترین راه برای اینکه دیگر قدر کسی را ندانیم، ازدواج با اوست.

با پرورش انتظارات نامحدود، شکافی همیشگی بین چیزی که می‌خواهیم و چیزی که می‌توانیم به دست آوریم، بین کسی که می‌توانیم باشیم و کسی که واقعاً هستیم باقی می‌گذارند.

بسیار تلخ و زننده به نظر می‌رسد که وقتی نمی‌توانیم دست از حسادت برداریم مجبوریم بیشتر زندگی‌مان را صرف حسادت به چیزهای اشتباهی بکنیم.

بر اساس لغت‌نامه و حتی از نظر تاریخی، ثروت فقط به مقدار زیاد پول اشاره نمی‌کند، بلکه می‌تواند مفهوم فراوانی هر چیزی را نشان دهد.

هزینه‌ای که ما به خاطر انتظار بیش از حد خود در مقایسه با پیشینیانمان پرداختیم، اضطرابی ابدی است مبنی بر اینکه نکند از چیزی که باید باشیم، فاصلهٔ بسیاری داریم.

برندگان، خود شانس خویش را می‌سازند.

اینکه افرادی را دوست نداشته باشیم دلیل کافی برای این نیست که نخواهیم آنها ما را دوست داشته باشند

خرابه‌ها به ما یادآوری می‌کنند که فدا کردن آرامش ذهنی‌مان برای رسیدن به قدرت بی‌ثبات دنیایی حماقتی بیش نیست. وقتی به این سنگ‌های قدیمی می‌نگریم، می‌توانیم احساس کنیم اضطرابی که برای دستاوردهایمان و نداشتن آنها داریم، کم می‌شود. واقعاً چه اهمیتی دارد که در نظر دیگران موفق نشده‌ایم، که بنای یادبود یا مجمعی به افتخار ما نیست یا اینکه در دورهمی اخیر هیچ‌کس به ما لبخند نزده است؟ در هر واقعه‌ای، همه‌چیز محکوم به نابودی است

بیانیهٔ ایدئولوژیک بیانیه‌ای تعریف شده است که زیرکانه درحالی‌که تظاهر می‌کند کاملاً طبیعی است نوعی تعصب را ترویج می‌دهد.

حس هویت ما زندانی داوری آنهایی است که در میانشان زندگی می‌کنیم.

تنها زمانی می‌توانیم خودمان را خوشبخت بدانیم که به اندازه یا حتی بیشتر از افرادی داشته باشیم که با آنها بزرگ شده‌ایم، در کنارشان کار کرده‌ایم، آنها را مثل دوست در کنار خود داشته‌ایم یا در قلمروی عمومی مشترکی قرار گرفته‌ایم.

شاید به خاطر اینکه یکی از همکارانمان با حواس‌پرتی جواب سلام ما را می‌دهد یا اینکه کسی جواب تلفنمان را نمی‌دهد، حال ما گرفته شود.

ما مست شاعری و عشق بودیم.

تصویر ما از خود بسیار وابسته به تصویر دیگران از ماست.

در مجموع، ما نه با مهم‌تر کردن خودمان، بلکه با شناخت بی‌اهمیتی نسبی همهٔ انسان‌های روی زمین بر حس بی‌اهمیتی خود غلبه می‌کنیم