بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

هزینه‌ای که ما به خاطر انتظار بیش از حد خود در مقایسه با پیشینیانمان پرداختیم، اضطرابی ابدی است مبنی بر اینکه نکند از چیزی که باید باشیم، فاصلهٔ بسیاری داریم.

ممکن است با «کم» احساس خوشبختی کنیم، اگر «کم» چیزی باشد که انتظار داریم و ممکن است با «زیاد» احساس بدبختی کنیم، اگر به ما آموخته باشند که باید «همه‌چیز» را بخواهیم.

هرقدر هم که سلسله‌مراتب اجتماعی ما را ناراضی یا گیج کند، تمایل داریم که با آن کنار بیاییم، با این فرض که این سلسله‌مراتب بیش از حد تثبیت شده و باید بهتر از آن پایه‌گذاری شود تا بتوان از آن انتقاد کرد. به عبارت دیگر ما باور کرده‌ایم که جوامع و اصول اساسی آنها عملاً تغییرناپذیر و حتی به نوعی طبیعی‌اند.

ما باید طوری با دشمنمان زندگی کنیم که انگار روزی دوست ما خواهد شد و طوری با دوستانمان زندگی کنیم که بالاخره روزی دشمنمان خواهند شد. برویر

ما معمولاً پس از مدت کوتاهی از تصاحب یک وسیله، دیگر هیجان‌زده نیستیم.

روسو می‌گوید دو راه برای ثروتمندتر کردن فرد وجود دارد: به او پول بیشتری بدهیم یا آرزوهایش را محدود کنیم. جوامع مدرن مورد اول را به طرز خارق‌العاده‌ای خوب انجام داده‌اند، اما با تهییج مداوم اشتهای افراد، همزمان توانسته‌اند بخشی از موفقیت آنها را نفی کنند. برای فرد سعی در کسب درآمد بیشتر ممکن است مؤثرترین راه برای احساس ثروتمند بودن نباشد. در عوض ممکن است با فاصله گرفتن عملی و احساسی از آنهایی که برابر خودمان فرض می‌کنیم و از ما ثروتمندتر شده‌اند، نتیجهٔ بهتری بگیریم. به جای اینکه سعی کنیم ماهی بزرگ‌تری باشیم، می‌توانیم انرژی‌مان را روی پیدا کردن برکه‌های کوچک‌تر یا گونه‌های کوچک‌تری از ماهی برای شنا کردن در کنار آنها متمرکز کنیم که اندازه‌مان کمتر ما را اذیت کند.

در دنیای آرمانی ما نفوذناپذیرتر می‌بودیم. چه به ما توجه می‌شد یا نمی‌شد، ستایش می‌شدیم یا نه، از مسخره شدن برنمی‌آشفتیم، اگر کسی ریاکارانه ما را تحسین می‌کرد، بی‌جهت گمراه نمی‌شدیم و اگر ارزیابی منصفانه‌ای از توانایی‌هایمان داشتیم و ارزش خود را می‌سنجیدیم، اظهارنظر دیگری مبنی بر اینکه ما بی‌اهمیت و ناچیزیم بر ما زخم نمی‌زد.

مشکل من چیست که اجازهٔ ورود به کتابخانه را ندارم؟ بلکه پرسید مشکل مسئولان کتابخانه چیست که نمی‌گذارند من وارد کتابخانه شوم؟

همهٔ شغل‌ها نابودگر روح‌اند، به جز نویسندگی و شاعری و باورنکردنی‌تر از آنها «جنگجو» بودن است

نسبت درک صحیح با بسیاری از مشکلات سیاسی همان نسبت ماهواره‌های هواشناسی با بحران‌های هواشناسی است. همیشه نمی‌تواند از مشکلات جلوگیری کند، اما حداقل می‌تواند به ما چیزهای مفید بسیاری دربارهٔ بهترین راه‌های برخورد با آنها را بیاموزد. در نتیجه به شدت حس زجر، بی‌ارادگی و گیجی را کاهش می‌دهد. مهم‌تر از آن، درک صحیح می‌تواند گام اول در تلاش برای تغییر آرمان‌های جامعه، حمله به آنها و در نتیجه ساختن دنیایی باشد که در آن احتمال اینکه کرامت و احترام همیشه و بی‌دلیل به کسانی تقدیم شود که هنوز روی چوب‌پاهایشان ایستاده‌اند، کمی کمتر باشد.

اگر به راستی تصمیم بگیرید، تقریباً می‌توانید هر کاری بکنید. بنابراین اگر به رابطه‌ای که در آن قرار دارید علاقه‌ای ندارید، همین حالا تصمیم بگیرید تغییرش دهید. اگر شغل فعلی‌تان را دوست ندارید، تغییرش دهید.»

انسان‌های بسیاری غذاهای عالی می‌خورند و نوشیدنی‌های عالی می‌نوشند، اما در قلبشان چطور، چه نوع خوشبختی‌ای در آنجا رشد می‌کند؟ آیا آنها بهتر، زیباتر، قوی‌تر و شجاع‌ترند؟ آیا آنها چیزی هستند که به آن «خوشبخت‌تر» می‌گویند؟ آیا با رضایت بیشتری به چیزها و افراد بیشتری بر روی زمین خدا نگاه می‌کنند؟ آیا چیزها و افراد بیشتری با رضایت به صورت آنها نگاه می‌کنند؟ این‌طور نیست... ما به واقع فراموش کرده‌ایم که پرداخت پول تنها روابط بین انسان‌ها نیست.»

ویلیام جیمز، اصول روانشناسی (بوستون، ۱۸۹۰): «اگر چنین چیزی از نظر فیزیکی ممکن باشد، هیچ تنبیهی شیطانی‌تر از آن نیست که فرد در جامعه گم شود و هرگز هیچ‌کدام از اعضای آن به او توجهی نکنند. اگر وقتی وارد جایی می‌شویم کسی رویش را به سمتمان برنگرداند، وقتی صحبت می‌کنیم جوابمان را ندهد یا به کاری که می‌کنیم اهمیتی ندهد، اگر هرکسی که می‌بینیم ما را مرده فرض کند و طوری رفتار نماید که انگار ما وجود نداریم، دیر یا زود نوعی دیوانگی و ناتوانی در ما می‌جوشد، دیوانگی و ناتوانی‌ای که بی‌رحمانه‌ترین شکنجه‌های بدنی در برابر آن راحتی و آسودگی به حساب می‌آید.»

«هوشمندانه و منطقی. استعداد ذاتی دوباتن این است که ما را وادارد تا بیندیشیم چگونه زندگی می‌کنیم و چگونه می‌توانیم چیزها را تغییر دهیم.»

آیا اگر زمردی را تحسین نکنند، خراب می‌شود؟ طلا، عاج، یک شاخه گل یا گیاهی کوچک چطور؟»

بی‌توجهی، ارزیابیِ منفیِ پنهانِ ما از خود را برجسته می‌کند؛ درحالی‌که یک لبخند یا تعریف به همان سرعت نتیجه‌ای معکوس می‌دهد. به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

در سادگی، میزان خوشایندی از رضایت وجود دارد.

آنها این احتمال را رد کردند که آنچه دیگران دربارهٔ ما فکر می‌کنند، چیزی را که ما در مورد خودمان فکر می‌کنیم تعیین می‌کند و اینکه هر توهینی، چه درست باشد، چه نباشد، باید مایهٔ شرم ما شود. فلسفه عنصر واسطهٔ جدیدی را بین نظر درونی و بیرون معرفی کرد. این عنصر را می‌توان جعبه‌ای در نظر گرفت که همهٔ ادراکات عمومی از شخص، چه مثبت و چه منفی، اول در آن قرار می‌گیرد تا ارزیابی شده، سپس (اگر صحیح بود) با نیرویی تازه به خود فرستاده شود وگرنه (اگر غلط بود) بدون وارد کردن ضرری به فضای بیکران فرستاده شده، با خنده یا شانه بالا انداختن رد شود. فیلسوفان اسم این جعبه را «منطق» گذاشتند.

توجه دیگران برای ما اهمیت دارد چون ما به شکی ذاتی به ارزش خود مبتلا هستیم که در نتیجهٔ آن تمایل داریم تا به ارزیابی دیگران اجازه دهیم نقشی تعیین‌کننده در چگونگی نگاه ما به خودمان بازی کنند.

تقریباً همهٔ ما عطش مقام داریم و اگر در آینده جامعه‌ای در ازای روی هم انباشتن صفحه‌های پلاستیکی کوچک، عشق را پیشکش کند، زمان زیادی نمی‌گذرد تا اینکه چنین جسم بی‌ارزشی هم از جایگاهی مرکزی در آرزوها و اضطراب‌های هواخواهانهٔ ما برخوردار شود.