بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

انتظار می‌رود که فکر مرگ در وهلهٔ اول باعث شود هر چیزی که در حال رخ دادن است برای ما مهم‌تر شود (چه این اتفاق نوشیدن در کنار رود نیل باشد، چه نوشتن کتاب و چه جمع‌آوری ثروت) و پس از آن ما را تشویق کند به اینکه توجه کمتری به داوری دیگران داشته باشیم؛ همان کسانی که به هر حال حاضر نخواهند شد به جای ما بمیرند. چشم‌انداز میرایی ما می‌تواند ما را به سمت روش زندگی‌ای بکشاند که قلبمان ارزش آن را مشخص می‌کند.

رمان‌ها که شاهد زندگی‌هایی پنهانی‌اند، ممکن است همچون وزنه‌های تعادل برای واقعیت‌های غالب سلسله‌مراتبی عمل کنند. آنها می‌توانند نشان دهند که مستخدمه‌ای که حالا خودش را مشغول آماده کردن ناهار کرده است، موجودی با احساسات نادر و شکوه اخلاقی است، درحالی‌که بارونی که بی‌پروا می‌خندد و صاحب معدن نقره است، قلبی خشک و خشن دارد.

«La terre est couverte de gens qui ne méritent pas qu'on leur parle» «زمین لبریز از انسان‌هایی است که ارزش ندارد با آنها صحبت کنیم.»

ایدئولوژی مانند گازی بی‌بو و بی‌رنگ در جامعه رها شده. این گاز در روزنامه‌ها، تبلیغات، برنامه‌های تلویزیونی و کتاب‌های درسی نفوذ کرده است، حکومت غیرمنطقی یا ناعادلانهٔ آن بخش‌هایی از جریانات کشور را بی‌اهمیت جلوه می‌دهد و با احتیاط بیان می‌کند که تنها حامل حقایقی قدیمی است که فقط یک احمق یا یک روانی می‌تواند با آنها مخالفت کند.

«آیا ممکن است انسانی از من متنفر باشد؟ بگذار باشد. اما من مطمئنم که کردار یا صحبتی از من نخواهد یافت که لایق تنفر باشد.»

ایدئولوژی مانند گازی بی‌بو و بی‌رنگ در جامعه رها شده. این گاز در روزنامه‌ها، تبلیغات، برنامه‌های تلویزیونی و کتاب‌های درسی نفوذ کرده است، حکومت غیرمنطقی یا ناعادلانهٔ آن بخش‌هایی از جریانات کشور را بی‌اهمیت جلوه می‌دهد و با احتیاط بیان می‌کند که تنها حامل حقایقی قدیمی است که فقط یک احمق یا یک روانی می‌تواند با آنها مخالفت کند.

راسکین واقعاً به ثروت علاقه‌مند بود، حتی می‌توان گفت دربارهٔ آن وسواس داشت، اما در مفهومی بسیار متفاوت‌تر از چیزی که معمولاً منظور این کلمه است. وی امیدوار بود که در مهربانی، کنجکاوی، احساسات، فروتنی، خداترسی و هوش ثروتمند شود. مجموعه‌ای از فضایل که او اسم کلی «زندگی» را بر آن گذاشته بود.

شوخ‌طبعی بیشتر شامل تلاشی برای نام بردن و در نتیجه صحبت کردن از اضطراب موقعیت است.

شوخ‌طبعی بیشتر شامل تلاشی برای نام بردن و در نتیجه صحبت کردن از اضطراب موقعیت است.

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم. بزرگ‌ترین کمدی‌ها بر آسیب‌پذیری‌هایی تمرکز دارند که ما عامدانه در تاریکی باقی می‌گذاریم. آنها ما را از روابط تنهایی‌مان با ناجورترین رویی که داریم بیرون می‌کشند. هرچه نقصی شخصی‌تر باشد و هرچه نگرانی دربارهٔ آن شدیدتر، احتمال خندیدن به آن بیشتر است؛ خندیدن به چیزی که نباید در معرض عموم قرار می‌گرفت.

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم. بزرگ‌ترین کمدی‌ها بر آسیب‌پذیری‌هایی تمرکز دارند که ما عامدانه در تاریکی باقی می‌گذاریم. آنها ما را از روابط تنهایی‌مان با ناجورترین رویی که داریم بیرون می‌کشند. هرچه نقصی شخصی‌تر باشد و هرچه نگرانی دربارهٔ آن شدیدتر، احتمال خندیدن به آن بیشتر است؛ خندیدن به چیزی که نباید در معرض عموم قرار می‌گرفت.

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم. بزرگ‌ترین کمدی‌ها بر آسیب‌پذیری‌هایی تمرکز دارند که ما عامدانه در تاریکی باقی می‌گذاریم. آنها ما را از روابط تنهایی‌مان با ناجورترین رویی که داریم بیرون می‌کشند. هرچه نقصی شخصی‌تر باشد و هرچه نگرانی دربارهٔ آن شدیدتر، احتمال خندیدن به آن بیشتر است؛ خندیدن به چیزی که نباید در معرض عموم قرار می‌گرفت.

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم. بزرگ‌ترین کمدی‌ها بر آسیب‌پذیری‌هایی تمرکز دارند که ما عامدانه در تاریکی باقی می‌گذاریم. آنها ما را از روابط تنهایی‌مان با ناجورترین رویی که داریم بیرون می‌کشند. هرچه نقصی شخصی‌تر باشد و هرچه نگرانی دربارهٔ آن شدیدتر، احتمال خندیدن به آن بیشتر است؛ خندیدن به چیزی که نباید در معرض عموم قرار می‌گرفت.

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم.

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم.

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم.

«(شایستگی فرد) به شهادت دیگران بستگی ندارد. آیا چیزی که تحسین می‌شود بهتر می‌شود؟ آیا اگر زمردی را تحسین نکنند، خراب می‌شود؟ طلا، عاج، یک شاخه گل یا گیاهی کوچک چطور؟»

اهمیت ندارد که از نظر گروهی چگونه به نظر می‌رسیم، بلکه مهم این است که خودمان فکر می‌کنیم چگونه هستیم.

«وقتی تلاشی نباشد، شکستی هم نیست. شکستی که نباشد، تحقیری هم نیست. بنابراین عزت نفس ما در این دنیا کاملاً وابسته به این است که خودمان تصمیم بگیریم چطور باشیم و چه‌کار کنیم.

«همان‌طور که در میان فرشتگان، از بالاترین آنها تا پایین‌ترینشان، هیچ فرشته‌ای وجود ندارد که هم بالاتر و هم پایین‌تر از او فرشته‌ای باشد، بنابراین در بین سایر مخلوقات، از انسان گرفته تا پست‌ترین کرم‌ها، هم مخلوقی وجود ندارد که از مخلوقی برتر باشد و نسبت به دیگری پست.»