بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

بیهودگیِ بیهودگی، همه‌چیز بیهوده است.

«مرگ را به خاطر بیاور»

اهمیت ندارد که از نظر گروهی چگونه به نظر می‌رسیم، بلکه مهم این است که خودمان فکر می‌کنیم چگونه هستیم.

آیا باید گروهی ورق‌باز درک ما را از عزت نفسمان احاطه کنند؟

«دارم دنبال کسی می‌گردم که عقل داشته باشد.»

به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

اولین کسی که قسمتی از زمین را بست، در ذهن به خود گفت که این مال من است و افرادی را پیدا کرد که آن‌قدر ساده باشند تا حرفش را باور کنند، بنیانگذار حقیقی جامعهٔ مدنی است. چه جنایت‌ها، جنگ‌ها، قتل‌ها، چه بدبختی‌ها و وحشت‌ها از سر نسل بشر برداشته می‌شد، اگر کسی نرده‌ها را بیرون می‌کشید و خندق‌ها را پر می‌کرد و خطاب به رفقایش فریاد می‌زد: به این فریبکار گوش ندهید. واقعاً شکست می‌خورید، اگر فراموش کنید که میوه‌های زمین متعلق به همه است و زمین مال هیچ‌کس نیست!»

«چه کسی می‌داند سرنوشت استخوان‌هایش چه می‌شود یا چه زمانی قرار است دفن شود؟»

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم. بزرگ‌ترین کمدی‌ها بر آسیب‌پذیری‌هایی تمرکز دارند که ما عامدانه در تاریکی باقی می‌گذاریم. آنها ما را از روابط تنهایی‌مان با ناجورترین رویی که داریم بیرون می‌کشند. هرچه نقصی شخصی‌تر باشد و هرچه نگرانی دربارهٔ آن شدیدتر، احتمال خندیدن به آن بیشتر است؛ خندیدن به چیزی که نباید در معرض عموم قرار می‌گرفت.

بخش بزرگی از چیزهایی که به نظر ما خنده‌دار است، به وضعیت‌ها یا احساساتی مربوط می‌شود که اگر قرار بود در زندگی عادی خودمان آنها را تجربه کنیم، باعث می‌شد یا خجالت بکشیم یا شرمنده شویم.

انسان‌ها به قدری دروغگو، به قدری دسیسه‌گر، به قدری مکار و حیله‌گر، به قدری مشتاق به سود خود و به قدری بی‌توجه به سود دیگران هستند که اگر کمتر آنها را باور کنید و کمتر به آنها اعتماد کنید، اشتباه نکرده‌اید. گیوچاردینی

«وقتی از طبیعت سطحی و پوچ اندیشه‌های دیگران، تنگی نظرشان، پستی نیت‌هایشان، حقارت دیدگاه‌هایشان و تعداد خطاهایشان کاملاً آگاه می‌شویم، کم‌کم به چیزی که در سرشان می‌گذرد بی‌تفاوت می‌شویم... آن‌وقت می‌بینیم که هرکس بیش از حد برای نظر دیگران ارزش قائل شود، بیش از اندازه برای آنان احترام قائل است.»

تنها به آنهایی حسد می‌ورزیم که احساس می‌کنیم شبیه‌شان هستیم

با پرورش انتظارات نامحدود، شکافی همیشگی بین چیزی که می‌خواهیم و چیزی که می‌توانیم به دست آوریم، بین کسی که می‌توانیم باشیم و کسی که واقعاً هستیم باقی می‌گذارند.

«این رنج و های‌وهوی جهان چه هدفی دارد؟ نهایت حرص و جاه‌طلبی، جست‌وجوی ثروت، قدرت و برتری چیست؟ آیا این برای تأمین نیازهای طبیعی است؟

در پشت تکبر، وحشت قرار دارد. برای اینکه کاری کنیم تا دیگران احساس کنند برای ما به اندازهٔ کافی خوب نیستند، باید اول پستی خودمان را درک کنیم.

‫هزینه‌ای که ما به خاطر انتظار بیش از حد خود در مقایسه با پیشینیانمان پرداختیم، اضطرابی ابدی است مبنی بر اینکه نکند از چیزی که باید باشیم، فاصلهٔ بسیاری داریم.

‫اگر حس نهفته در تصمیممان را مبنی بر اینکه دقیقاً چه مقدار برایمان کافی است در نظر بگیریم، شاید این فقدان کمتر عجیب به نظر برسد.

«وقتی تلاشی نباشد، شکستی هم نیست. شکستی که نباشد، تحقیری هم نیست. بنابراین عزت نفس ما در این دنیا کاملاً وابسته به این است که خودمان تصمیم بگیریم چطور باشیم و چه‌کار کنیم. این عزت نفس حس ما را به واقعیت‌هایمان و پتانسیل‌های فرضی ما تعیین می‌کند»

ما همیشه از شکست تحقیر نمی‌شویم. تنها زمانی تحقیر می‌شویم که غرور و حس ارزشمان را در آرزو یا دستاورد مشخصی سرمایه‌گذاری کنیم و بعد از اینکه آن را دنبال کردیم احساس ناامیدی کنیم.