بریده‌هایی از کتاب زیبایی‌ات به وقت محلی

رحم کن وقتی نگاه می‌کنی وقتی لبخند می‌زنی و وقتی دست روی ماشه می‌بری تنها به افتادن یک پرنده فکر نکن... به جنازه‌ام رحم کن!

در آخرین عکسی که فرستادی موهایت ویرانی را به یادم آورد

در لبخند تو متوقف می‌شود به ساعت نگاه می‌کنم به چشم‌هایت وقتی که شعر می‌خوانم به حالت دستانت وقتی روسری‌ات را صاف می‌کنی به شصت سالگی‌ات وقتی مرده باشم و هیچ شاعری نتواند ریشه‌هایت را کشف کند

بخند به ویرانی‌ام بخند نگاه کن به خاموشی‌ام دست بکش روی موهایت قیامت را به یادم بیاور زلزله... جنگ... طوفان... وقتی همه چیز خراب می‌شود و تنها یک مرد در انتهای جهان برای زنی شعر می‌خواند

با پای خودم بیایم به آغوشت ایمان بیاورم

شعر می‌خوانی سیاهی می‌رود چشمهایم

تهران تا همدان ۳۲۰ کیلومتر تهران تا سبزوار ۶۶۰ کیلومتر تهران تا بندرعباس ۱۳۰۰ کیلومتر تهران تا تو بی‌حساب کیلومتر

دلتنگ شده‌ام در آخرین عکسی که فرستادی موهایت ویرانی را به یادم آورد و من اسیری که از زمان جنگ‌های جهانی در گورهای دسته جمعی فراموش شده است

باید بروم همین جاها اتوبوس بنشینم و فردا صبح در شهر دیگری بیدار شوم تهران تا همدان ۳۲۰ کیلومتر تهران تا سبزوار ۶۶۰ کیلومتر تهران تا بندرعباس ۱۳۰۰ کیلومتر تهران تا تو بی‌حساب کیلومتر

این شهر برای آنکه تو نباشی کوچک است و من برای آنکه روزهای نبودنت را بشمارم کوچکم