بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

وقتی مشکلاتمان را انکار کنیم فرصت حل آن‌ها و آفرینش شادی را از خود گرفته‌ایم. مشکلات، معنا و اهمیت به زندگی‌مان می‌دهند. پنهان کردن خودمان از مشکلات، یعنی پیش بردن یک زندگی بی‌معنا؛ حتی اگر به ظاهر لذت‌بخش باشد.

وقتی مشکلاتمان را انکار کنیم فرصت حل آن‌ها و آفرینش شادی را از خود گرفته‌ایم. مشکلات، معنا و اهمیت به زندگی‌مان می‌دهند. پنهان کردن خودمان از مشکلات، یعنی پیش بردن یک زندگی بی‌معنا؛ حتی اگر به ظاهر لذت‌بخش باشد.

اگر می‌خواهید که طرز نگاهتان به مشکلات را تغییر دهید، باید آنچه را ارزش می‌نهید، و نیز نحوهٔ سنجش موفقیت و شکستتان را تغییر دهید.

اگر می‌خواهید که طرز نگاهتان به مشکلات را تغییر دهید، باید آنچه را ارزش می‌نهید، و نیز نحوهٔ سنجش موفقیت و شکستتان را تغییر دهید.

ارزش‌های ما، معیارهایی تعیین می‌کنند که خودمان و دیگران را با آن‌ها می‌سنجیم.

مشکلات شاید اجتناب‌ناپذیر باشند، اما مفهومشان نه. ما قادر هستیم که معنای مشکلاتمان را کنترل کنیم، براساس آنکه چطور دربارهٔ آن‌ها فکر کنیم و چه استانداردی برای سنجیدن آن‌ها انتخاب کنیم.

اولی، که در فصل بعد به آن خواهیم پرداخت، حد اعلای مسئولیت‌پذیری است: پذیرش مسئولیت برای تمام اتفاقاتی که در زندگی‌تان رخ می‌دهد؛ فارغ از این چه کسی مقصر آن است. دومی قطعیت‌پرهیزی است: تأیید ناآگاهی خودتان و شک مدام به عقایدتان. سومی شکست است: تمایل برای کشف کاستی‌ها و اشتباهات خودتان تا بتوانید آن‌ها را بهبود ببخشید. چهارمی نپذیرفتن است: توانایی نه گفتن و نه شنیدن، و به این طریق

وقتی مشکلاتمان را انکار کنیم فرصت حل آن‌ها و آفرینش شادی را از خود گرفته‌ایم. مشکلات، معنا و اهمیت به زندگی‌مان می‌دهند. پنهان کردن خودمان از مشکلات، یعنی پیش بردن یک زندگی بی‌معنا؛ حتی اگر به ظاهر لذت‌بخش باشد.

«من یکی از این‌دو گزینه را باید انتخاب کنم: در ادارهٔ پست بمانم و دیوانه شوم، یا اینکه از اینجا بیرون بزنم و سرگرم نویسندگی بشوم و از گرسنگی بمیرم. من تصمیم گرفته‌ام که از گرسنگی بمیرم.»

مشکل جنبش اعتمادبه‌نفس این بود که اعتمادبه‌نفس را بر اساس مقدار احساس مثبت مردم به خودشان اندازه می‌گرفت، اما معیار واقعی و دقیق از ارزش نفس یک شخص، این است که وی چه احساسی نسبت به جنبه‌های منفی خودش دارد.