بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

چارلز بوکفسکی مردی الکلی، زن‌باره، قمارباز، بی‌دست‌وپا، خسیس، بی‌اعتبار، و در بدترین اوقات زندگی، شاعر بود.

نقل‌قول معروفی از مایکل جردن هست که می‌گوید: بارها و بارها زمین خورده است و به همین خاطر موفق شده است

پاندا گفت «برای یه دنیای بدون مشکل آرزو نکن. چنین چیزی وجود نداره. عوضش برای دنیایی پر از مشکلات خوب آرزو کن.»

از آنجا که اکنون بی‌نهایت چیزهای مختلف وجود دارند که می‌توانیم ببینیم یا بدانیم، راه‌های بی‌نهایتی هم وجود دارند که دریابیم عقبیم، یا اینکه به اندازهٔ کافی خوب نیستیم، یا اینکه کاستی‌ها و نواقصی وجود دارد، و این ما را از درون می‌شکافد.

توصیهٔ من: ویژه نباشید. منحصربه‌فرد نباشید. معیارهایتان را به اشکال عادی و کلی دوباره تعریف کنید. تصمیم بگیرید که خودتان را در جایگاه یک ستارهٔ در حال ظهور یا یک نابغهٔ کشف نشده نسنجید. تصمیم بگیرید که خودتان را در جایگاه یک قربانی وحشتناک یا شکست بزرگ نسنجید. بلکه، خودتان را با هویت‌های معمولی‌تر بسنجید: دانشجو، شریک، دوست، سازنده. هرچه هویت محدودتر و نادرتری برای خودتان برگزینید، همه‌چیز برایتان تهدیدکننده‌تر به نظر خواهد رسید. به همین دلیل، خودتان را به ساده‌ترین و معمولی‌ترین شکل ممکن تعریف کنید.

عمل صرفاً حاصل انگیزه نیست؛ عامل آن هم هست.

پاندا گفت «برای یه دنیای بدون مشکل آرزو نکن. چنین چیزی وجود نداره. عوضش برای دنیایی پر از مشکلات خوب آرزو کن.»

پس می‌توان نتیجه گرفت که یافتن چیزی مهم و معنی‌دار در زندگی، شاید بهترین روش برای استفاده از زمان و انرژی باشد. چون اگر آن چیز معنی‌دار را نیابید، دغدغه‌هایتان به سمت اهداف بی‌معنی و پوچ منحرف می‌شوند

تنها راه غلبه بر درد این است که اول یاد بگیرید چطور آن را تحمل کنید.

رهایی از دغدغه، یعنی با ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش‌های زندگی روبه‌رو شوید و با وجود این به کارتان ادامه دهید.

«مسئولیت زیاد قدرت زیاد به همراه می‌آورد.» هرچه بیشتر تصمیم بگیریم که در زندگی‌مان مسئولیت‌پذیرتر باشیم، تسلطمان بر زندگی بیشتر می‌شود. پس پذیرش مسئولیت اولین قدم برای حل مشکلاتمان است.

لعنت به تو دیوار! بیا، این هم یک مشت.

کسانی ستودنی‌اند که اهمیتی به مشقت یا شکست یا شرمنده کردن خودشان نمی‌دهند. کسانی که فقط می‌خندند و بعد در هر صورت، همان کاری را می‌کنند که به آن ایمان دارند. چون می‌دانند که کار درستی است.

فرهنگ امروز ما خلاصه شده است در انتظارات مثبت اما غیرواقعی: خوشحال‌تر باشید. سالم‌تر باشید. بهترین باشید، بهتر از دیگران، باهوش‌تر، فرزتر، ثروتمندتر، جذاب‌تر، معروف‌تر، سازنده‌تر، رشک‌برانگیزتر، و تحسین‌شده‌تر. بی‌نقص و شگفت‌انگیز باشید، هر روز طلا بخورید و طلا برینید و درحالی‌که همسر سِلفی‌انداز و دو کودک و نصفتان را برای خداحافظی می‌بوسید، در بالگردتان بنشینید و به سوی دفتر کارتان بروید. شما شغل فوق‌العاده لذت‌بخشی دارید و روزهایتان را صرف انجام کارهای بسیار ارزشمندی می‌کنید که احتمالاً روزی کرهٔ زمین را نجات خواهد داد.

شاهزاده به چندین حقیقت ژرف پی برد. یکی از این حقایق این بود: زندگی نوعی رنج است. ثروتمندان به خاطر ثروتشان رنج می‌کشند. فقیران به خاطر فقرشان رنج می‌کشند.

شکلات ما چرخشی و اجتناب‌ناپذیر هستند. کسی که با او ازدواج می‌کنید، کسی است که با او مشاجره می‌کنید. خانه‌ای که می‌خرید، خانه‌ای است که تعمیر می‌کنید. شغل رؤیایی که انتخاب می‌کنید، شغلی است که بر سر آن دچار اضطراب می‌شوید. هر چیزی با فداکاری ذاتی همراه است. هر چیزی که احساس خوبی به ما می‌دهد، ناگزیر احساس بدی به ما خواهد داد. آنچه به دست آوریم، همان چیزی است که از دست خواهیم داد.

این‌قدر احساس گناه می‌کنید که باعث می‌شود کم‌کم از اینکه این‌قدر احساس گناه می‌کنید، خودگناهکاربین شوید. یا اینکه آن‌قدر زیاد احساس تنهایی می‌کنید و غصه می‌خورید که فکر کردن به آن، باعث می‌شود بیشتر احساس تنهایی کنید و غصهٔ بیشتری بخورید.

هیچ چیزی به اندازهٔ چند سانتیمتر فاصله داشتن تا مرگ، شما را از لحظه آگاه نمی‌کند.

هر کاری بکنید باز هم زندگی پر است از شکست‌ها، فقدان‌ها، پشیمانی‌ها و حتی مرگ.

من آدمی زودتسلیم‌شو یا بازنده هستم و توانش را نداشتم و از رؤیایم دست کشیدم و به خودم اجازه دادم مغلوب فشار جامعه شوم.