بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

یک مرد با اعتمادبه‌نفس نیازی ندارد که ثابت کند با اعتمادبه‌نفس است. یک زن ثروتمند نیازی ندارد که ثابت کند ثروتمند است. بالأخره یا آنطور هستی یا نیستی. اگر دائماً آرزوی چیزی را داشته باشی، ناخودآگاه این حقیقت را تقویت می‌کنی که آن را نداری.

میل به تجربه‌ای مثبت‌تر خود تجربه‌ای منفی است، و به شکلی متناقض، پذیرفتن تجربه‌ای منفی خودش تجربه‌ای مثبت است.

این یک مارپیچ بالاروندهٔ بی‌پایان است. اگر در هر لحظه‌ای از راه فکر کنید که اجازه دارید از بالا رفتن دست بکشید، متأسفانه متوجه هدف نشده‌اید، چون لذت در خود بالا رفتن است.

متأسفانه برای خیلی از مردم زندگی آن‌قدر ساده به نظر نمی‌رسد. دلیلش این است که آن‌ها حداقل به یکی از دو شکل زیر به همه‌چیز گند می‌زدند: ۱. انکار. برخی افراد وجود مشکلات را در درجهٔ اول انکار می‌کنند. چون واقعیت را انکار می‌کنند، مجبورند پیوسته خودشان را گمراه کنند تا واقعیت را نبینند. این کار ممکن است در کوتاه‌مدت باعث خوشی آن‌ها شود، اما به یک زندگی پر از ناامنی، روان‌رنجوری و سرکوب احساسی ختم می‌شود. ۲. تصور قربانی بودن. عده‌ای تصمیم می‌گیرند متقاعد شوند که هیچ کاری نمی‌توانند برای حل مشکلاتشان بکنند، حتی وقتی که می‌توانند. قربانی‌ها سعی می‌کنند برای مشکلات خودشان دیگران را مقصر بدانند یا تقصیر را گردن عوامل خارجی بیندازند. این هم ممکن است در کوتاه‌مدت احساس خوبی به آن‌ها بدهد اما به یک زندگی پر از خشم، درماندگی و یأس ختم می‌شود.

هر روز طلا بخورید و طلا برینید

وقتی احساس می‌کنیم خودمان مشکلاتمان را انتخاب می‌کنیم، احساس توانمندی می‌کنیم. وقتی حس می‌کنیم مشکلاتمان برخلاف میلمان بر ما تحمیل شده، احساس قربانی بودن و آزردگی می‌کنیم.

کلید زندگی خوب، داشتن دغدغه‌های بیشتر نیست، بلکه داشتن دغدغه‌های کمتر، واقعی‌تر، ضروری‌تر و مهم‌تر است.

دنیا پیوسته به شما می‌گوید که راه رسیدن به زندگی بهتر، بیشتر، بیشتر و بیشتر است: بیشتر بخرید، بیشتر داشته باشید، بیشتر بسازید، بیشتر باشید.

تحقیقات نشان داده است هنگامی که یک نفر قادر به تأمین نیازهای فیزیکی اولیه مانند غذا، سرپناه و... شود، پیوند میان خوشحالی و موفقیت دنیوی به سرعت به سمت صفر میل می‌کند. پس اگر غذا برای خوردن ندارید و خیابان‌نشینی در مرکز هند هستید، ده هزار دلار در سال خوشحالی بسیار زیادی برایتان خواهد آورد. اما اگر در قشر متوسط کشوری توسعه‌یافته زندگی می‌کنید، ده هزار دلار بیشتر در سال تأثیر چندانی نخواهد داشت. یعنی اینکه با اضافه‌کاری و کار در روز تعطیل خودتان را می‌کشید اما برای هیچ.

در بیشتر اوقات تنها تفاوت میان دردناک بودن یا لذت‌بخش بودن کارها، داشتن یا نداشتن حق انتخاب است.

برای اینکه از دغدغهٔ مشقت رهایی یابید، باید ابتدا دغدغهٔ چیزی مهم‌تر از مشقت را داشته باشید.

. تمرکز بسیار بر خوشحالی، ناگزیر به تسلسل و تعقیبی پایان‌ناپذیر برای یک چیز دیگر می‌انجامد؛ یک خانهٔ جدید، یک دلدادگی تازه، یک بچهٔ دیگر، یک افزایش حقوق دیگر. با وجود تمام عرق‌ریزی و سختی‌مان در نهایت به جایی می‌رسیم که به طور ترسناکی مشابه همان‌جاست که از آن آغاز کردیم: با احساس کمبود.

«برای یه دنیای بدون مشکل آرزو نکن. چنین چیزی وجود نداره. عوضش برای دنیایی پر از مشکلات خوب آرزو کن.»

خواستن تجربه‌ای مثبت، تجربه‌ای منفی است. پذیرفتن تجربه‌ای منفی، تجربه‌ای مثبت است.

دغدغه‌های محدودی می‌توانید داشته باشید؛ در واقع خیلی کم. اگر بخواهید دغدغهٔ هرکس و هرچیز را بدون تفکر آگاهانه و تصمیم‌گیری داشته باشید، خب، در این صورت به فنا رفته‌اید.

«شما هرگز شاد نخواهید بود اگر همیشه در جست‌وجوی منشاء شادی باشید. هرگز زندگی نخواهید کرد، اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید.»

همان‌طور که فیلسوف وجودی، آلبر کامو، یک‌بار گفت (مطمئن هستم که در آن‌موقع تحت تأثیر مواد روان‌گردان نبود): «شما هرگز شاد نخواهید بود اگر همیشه در جست‌وجوی منشاء شادی باشید. هرگز زندگی نخواهید کرد، اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید.» یا به عبارت ساده‌تر: سعی نکنید.

آنچه موفقیت را مشخص می‌کند این نیست که «می‌خواهید از چه چیزی لذت ببرید؟» سؤال درست این است که «چه رنجی را می‌خواهید بر دوش بکشید؟» راه رسیدن به خوشحالی، راهی پر از خفت و شرم است.

در ایام قدیم، بابابزرگ هم احساس مزخرف بودن پیدا می‌کرد ولی به خودش می‌گفت: «عجب! امروز واقعاً احساس می‌کنم پهن گاوم. ولی خب، فکر کنم زندگی همینه. برگردم سراغ بیل زدن کاه‌ها.» اما حالا؟ حالا اگر حتی برای پنج دقیقه احساس مزخرف بودن داشته باشید، با سیصد و پنجاه تا عکس از افراد کاملاً خوشحال با زندگی‌های کوفتی شگفت‌انگیز بمباران می‌شوید و غیرممکن است احساس نکنید یک جای کارتان می‌لنگد.

«من این زندگی رو انتخاب نکردم؛ این وضعیت خیلی خیلی عذاب‌آور رو انتخاب نکردم. ولی می‌تونم انتخاب کنم که چطور باهاش زندگی کنم؛ باید انتخاب کنم که به چه نحوی باهاش زندگی کنم.»