بریده‌هایی از کتاب زنی پشت پنجره

«تعریفِ دیوانگی، فاکس.» و از اینشتین نقل می‌کرد. «یعنی انجام‌دادنِ دوباره و دوباره‌ی یک چیز و انتظار نتایج مختلف داشتن.»

می‌دونه که تو یه خانواده چه اتفاقی می‌افته؟

مثل یک موج به درونم برخورد می‌کند. به سواحلم می‌خورد و آن‌ها را تمیز می‌کند و فقط رگه‌هایی از لجن باقی می‌گذارد که مثل انگشت به دریا اشاره می‌کنند.

الگویی وجود ندارد، من که نمی‌بینم. من آموزش دیدم که الگوها را نادیده بگیرم. فقط دلم برایش تنگ شده. دلم برایش تنگ شده. دوستش دارم.

حس می‌کنم شبیه سوزن روی قطب‌نما هستم که می‌چرخد و دنبال جایی می‌گردد که متوقف شود.

اگر فقط از کارکردن با بچه‌ها چیز کمی یاد گرفته باشم، اگر بتوانم همه‌ی آن سال‌ها را در یک واقعیت قرار بدهم، همین است: آن‌ها به‌شکل خارق‌العاده‌ای ارتجاعی هستند. می‌توانند نادیده‌گرفته‌شدن را تحمل کنند. می‌توانند در برابر سوءاستفاده مقاومت کنند. می‌توانند دوام بیاورند. حتا پیشرفت کنند، در جایی‌که بزرگسالان مثل چتر فرو می‌ریزند.

همان‌طور که می‌نوشیم و بازی می‌کنیم با هم گفت‌وگو می‌کنیم. هر دو مادر یک فرزند هستیم تا جایی‌که من می‌دانم. هر دو قایق‌ران هستیم، البته نمی‌دانستم. جین قایق تک‌نفره را ترجیح می‌دهد، اما من بیش‌تر به دونفره‌ها علاقه دارم یا داشتم. درباره‌ی ماه‌عسلم با اد برایش تعریف می‌کنم:

به‌عنوان یک دکتر می‌گویم کسی که رنج می‌برد، دنبال محیطی است که بتواند آن‌را کنترل کند.