بریده‌هایی از کتاب شجاعت در برهوت

کتاب بیشاپ حکایت می‌کند که چطور ازنظر جغرافیایی، سیاسی و حتی معنوی، خودمان را به گروه‌هایی با ذهنیت مشابه طبقه‌بندی کرده‌ایم که در آن، مخالفت را کنار می‌گذاریم، ازنظر فکری افراطی‌تر می‌شویم و تنها حقایقی را می‌پذیریم که تأییدکنندهٔ باورهای ما باشند.

معجزهٔ صدای یکنواخت بالا معجزهٔ همهٔ هنرهاست: تواناییِ به‌آغوش‌کشیدن دردمان و هم‌زمان، رهایی از آن را به ما عطا می‌کند.

تعلق واقعی چیزی نیست که بتوانید از بیرون دربارهٔ آن بحث کنید؛ چیزی است که در قلب خود دارید.

برای تعلق واقعی لازم نیست هویت‌تان را تغییر دهید؛ بلکه برعکس، از شما می‌خواهد کسی باشید که هستید.

جوزف کمبلنوشت: «اگر بتوانید مسیرتان را که پیش روی شما گسترده شده است، گام‌به‌گام ببینید، متوجه می‌شوید این مسیر متعلق به شما نیست. شما مسیرتان را با هر گامی که برمی‌دارید، می‌سازید. به همین دلیل به آن می‌گویند "مسیر شما".»

جی (سخاوت): آیا در رفتار با خودم، سخاوت به‌خرج دادم؟

ان (عدم‌قضاوت): آیا نیازم را درخواست کردم؟ آیا دربارهٔ نیازم به کمک، قضاوتی نکردم؟

اِی (پاسخ‌گویی): آیا پاسخ‌گوی کارهایم بودم؟

بی (مرزها): آیا به مرزهای خودم احترام گذاشتم؟ دربارهٔ آن‌چه خوب است و خوب نیست، روشن صحبت کردم؟ آر (قابل

ترس، ما را به بیراهه‌ها هدایت خواهد کرد و تکبر از آن هم خطرناک‌تر است.

سخاوت؛ سخاوتمندانه‌ترین تفسیر ممکن را برای اهداف، کلمات و اقدامات دیگران ارائه می‌دهید.

عدم‌قضاوت؛ می‌توانم نیازهایم را درخواست کنم. می‌توانید نیازهای‌تان را درخواست کنید. می‌توانیم دربارهٔ این‌که چه حسی داریم، بدون موردقضاوت‌شدن صحبت کنیم.

کمال؛ شجاعت را به‌جای راحتی انتخاب می‌کنید. به‌جای آن‌که چیزهای جالب، سریع یا آسان را انتخاب کنید، چیزی را برمی‌گزینید که درست است. تصمیم می‌گیرید به‌جای اظهار صِرف ارزش‌های خود، آن‌ها را عملی کنید.

پاسخ‌گویی؛ اشتباهات خود را می‌پذیرید، عذرخواهی می‌کنید و اصلاحاتی انجام می‌دهید.

مرزها؛ شما به مرزهای من احترام می‌گذارید و وقتی به‌روشنی نمی‌گویید چه چیزی خوب است و چه چیزی نیست، سؤال می‌پرسید. تمایلی به گفتن خیر ندارید

فلتمن اعتماد را به این صورت توصیف می‌کند: «تصمیم بگیرید چیزی را که برای شما ارزشمند است، در برابر اقدامات فرد دیگر، آسیب‌پذیر کنید.» او عدم‌اعتماد را نیز این‌گونه توصیف می‌کند: «رسیدن به این نتیجه که آن‌چه برای من مهم است، در این موقعیت (یا هر موقعیتی) در دست این شخص، ایمن نیست.»

باید برای رویارویی با برهوت و تبدیل‌شدن به آن، یاد بگیریم چطور به خودمان و دیگران اعتماد کنیم.

ما نیاز داریم عامدانه با افرادی باشیم که با ما تفاوت دارند. می‌خواهیم عضو شویم، ملحق شویم و یک صندلی دور میز داشته باشیم. می‌خواهیم یاد بگیریم چطور گوش کنیم، مکالمه‌های دشوار داشته باشیم، در جست‌وجوی خرسندی باشیم، درد را به‌اشتراک بگذاریم و بیش‌تر از این‌که حالت دفاعی به خود بگیریم، کنجکاو باشیم. در تمام این مدت نیز در جست‌وجوی لحظات باهم‌بودنیم.

اما این‌جا درواقع مکان تعلق واقعی است و جایی است که بیش‌ترین شجاعت را می‌طلبد و بیش‌ترین هراس را هم ایجاد می‌کند.

وقتی تعلق به خودتان آن‌قدر کامل باشد که تمایل داشته باشید به‌تنهایی ایستادگی کنید، این برهوت است؛ مکانی رام‌نشده و پیش‌بینی‌ناپذیر در انزوا و جست‌وجو، جایی که به‌اندازهٔ خطرش، نفس‌گیر هم هست، و جایی که اگرچه در جست‌وجویش هستند، به همان اندازه از آن هراس نیز دارند