بریده‌هایی از کتاب شجاعت در برهوت

موهبت‌های کامل‌نبودن: کنارگذاشتن هویتی که فکر می‌کنیم باید داشته باشیم و پذیرش کسی که هستیم

ارتباط و همدلیِ حقیقی که در تعلق واقعی مدنظر است، نیازمند ملاقات با افراد واقعی در فضا و زمان واقعی است

هنر این قدرت را دارد که اندوه را زیبا جلوه دهد، تنهایی را به تجربه‌ای مشترک تبدیل کند و یأس را به امید مبدل کند

اگر به‌جای تلاش برای تغییر هرچیزی در دنیای خارج، روی ذهن خودتان کار کنید، غضب شما فروخواهد نشست.

عشق، تعلق و خوشحالی. این‌ها نیازهای ضروری و تقلیل‌ناپذیری برای همهٔ ما هستند. نمی‌توانیم چیزی را که نداریم، به دیگران بدهیم. نمی‌توانیم برای آن‌چه در قلب‌مان نیست، مبارزه کنیم.

ازآن‌جاکه تعلق، حسی است بسیار بنیادی و ضروری، احتمالِ ازدست‌دادن نزدیکان‌تان یا تنهاشدن خیلی ترسناک است. همین مسئله، بیش‌ترِ ما را در کل زندگی، از برهوت دور نگه می‌دارد. تأیید دیگران یکی از گرامی‌ترین بت‌های ماست و قربانی‌هایی که باید به‌پای این بت گرسنه بریزیم، این است که دیگران را خرسند نگه داریم.

تنها وقتی آزادید که درک کنید به هیچ‌جا وابسته نیستید. شما متعلق به هرجایی هستید. هزینهٔ آن بالاست. پاداش آن عظیم است.

این‌که بدانید می‌توانید به‌تنهایی، مسیر را در برهوت بیابید، این‌که بدانید می‌توانید با باورهای خود روراست باقی بمانید، به خود اعتماد کنید و بر آن استوار بمانید، این، تعلق واقعی است.

اگر در جلدِ محدود نفْس خود و دورهای باطل خودپسندی محصور شویم، خشم به تنفر، خشونت، انتقام و تخریب تبدیل خواهد شد. اما اگر بتوانیم حلقه‌ها را بشکنیم، همان خشم ممکن است به قدرتی بزرگ تبدیل شود. می‌توانیم حلقه‌ها را با استفاده از مدارای ذاتی‌مان بشکنیم و ازطریق رحم و شفقت با دنیا ارتباط برقرار کنیم تا این دنیا را به جایی بهتر تبدیل کنیم. همان خشم می‌تواند به این رحم تبدیل شود. (۳) با زندگی‌مان هزینهٔ نفرت را می‌دهیم و این قیمت بسیار گزافی است.

«تنها وقتی آزادید که درک کنید به هیچ‌جا وابسته نیستید. شما متعلق به هرجایی هستید. هزینهٔ آن بالاست. پاداش آن عظیم است.»