بریده‌هایی از کتاب شجاعت در برهوت

هرگز نباید انسانیت‌زدایی را تحمل کنیم. این ابزار اصلی خشونت، همان چیزی است که در هر نسل‌کشی ثبت‌شده‌ای در سراسر تاریخ به‌کار رفته است. وقتی در لفاظی انسانیت‌زدایی درگیر می‌شویم یا تصاویر انسانیت‌زدایی را نشر می‌دهیم، در این فرایند، انسانیت خود را نیز تقلیل می‌دهیم. وقتی مسلمانان را تا سطح تروریست یا مکزیکی‌ها را تا سطح «افراد نامشروع» یا افسران پلیس را تا سطح خوک پایین می‌آوریم، این هیچ‌چیزی دربارهٔ افراد موردحملهٔ ما نمی‌گوید. برعکس، دربارهٔ شخصیت ما و عملکرد ما براساس صداقت‌مان چیزهای زیادی می‌گوید. انسانیت‌زدایی و پاسخ‌گونگه‌داشتن افراد، ناسازگاریِ دوجانبه‌ای دارد. تحقیر و انسانیت‌زدایی ابزارهای پاسخ‌گویی یا عدالت اجتماعی نیستند؛ آن‌ها در بهترین حالت، نوعی تخلیهٔ بار هیجانی و در بدترین حالت، نوعی افراط هیجانی‌اند.

پدرم کاپیتان تیم فوتبال بود. مادرم در رأس تیم رقص خود بود. اما من هیچ‌چیز نبودم. والدینم، مخصوصاً پدرم، به عالی‌بودن و بالاتر از همه بودن اهمیت می‌داد. من عالی نبودم. من بالاتر از همه نبودم. در آن لحظات، برای اولین بار به خانواده‌ام تعلق نداشتم.

جوزف کمبلنوشت: «اگر بتوانید مسیرتان را که پیش روی شما گسترده شده است، گام‌به‌گام ببینید، متوجه می‌شوید این مسیر متعلق به شما نیست. شما مسیرتان را با هر گامی که برمی‌دارید، می‌سازید. به همین دلیل به آن می‌گویند "مسیر شما".»

همیشه به همون جایی تعلق داری که توش مثل خودت ظاهر می‌شی و دربارهٔ خودت و کارِت به‌روش واقعی و حقیقی حرف می‌زنی.»

یکی از شجاعانه‌ترین چیزهایی که می‌توان در مکالمه‌های آزاردهنده گفت، این است: «بیش‌تر بهم بگو

گاهی خطرناک‌ترین چیزها برای کودکان سکوت است. سکوت به آن‌ها اجازه می‌دهد داستان‌های خود را بسازند؛ داستان‌هایی که تقریباً همیشه می‌تواند آن‌ها را تنها و بدون لیاقتِ دریافت عشق و تعلق، به‌تصویر بکشد.

هیچ قوسی در کار نبود. هیچ درخششی در کار نبود. هیچ گروهی در کار نبود. هیچ دوستی در کار نبود. هیچ جایی نبود که به آن تعلق و وابستگی داشته باشم. تنها بودم، و این حس ویران‌کننده بود.

خودبودن، یعنی گاهی باید شجاعت ایستادگی به‌تنهایی را پیدا کنیم، کاملاً تنها.

حالت حفظ جان در مغز، اغلب باعث می‌شود داستان‌هایی که دربارهٔ آن‌چه رخ داده به خود می‌گوییم، زیاد شود. (۱۴) در این حالت، مغز داستان‌هایی می‌سازد که اغلب درست نیستند یا بدترین ترس‌ها و سستی‌های ما را بزرگ‌نمایی می‌کنند.

فلتمن اعتماد را به این صورت توصیف می‌کند: «تصمیم بگیرید چیزی را که برای شما ارزشمند است، در برابر اقدامات فرد دیگر، آسیب‌پذیر کنید.» او عدم‌اعتماد را نیز این‌گونه توصیف می‌کند: «رسیدن به این نتیجه که آن‌چه برای من مهم است، در این موقعیت (یا هر موقعیتی) در دست این شخص، ایمن نیست.»